چکیده

اساساً روح پوشش، کنترل رفتار و رعایت وقار و متانت است، چنانچه اگر به پوشش ظاهری بسنده شود و ملکه تقوای رفتاری در زن بوجود نیاید، حجاب همچون کالبد بدون روح خواهد بود که تأثیر مطلوب را نخواهد گذاشت. پیامبر اکرم (ص) بهترین زن را این گونه معرفی نموده است:

ادامه »

باد صبا ! گذر کني ا ر در سراي دوست           برکو که دوست سر نهند جز به پاي دوست
                                                          

ادامه »

خدا میخواست تا تقدیر عالم این چنین باشد

کسی که صاحب عرش است ،مهمان زمین باشد

ادامه »

برگرفته از سايت مقام معظم رهبري
مقام معظم رهبري در سايت رسمي خود به پرسش هاي مقلدين خود در حوزه هاي مختلف پاسخ داده اند.
قبول مهريه سنگين تحت شرايط حاکم بر مجلس خواستگارى

ادامه »

ميدانيم که سعادت جاودان بر پايه ايمان و عمل صالح استوار است و از اين رو، ايمان اصل و عمل صالح (تقوا) فرع به شمار مي رود و حتي مي توان يکي را (ايمان) علت ديگري (عمل صالح) دانست.
ايمان چونان چشمه اي است که از دل مي جوشد و در جوارح جاري مي گردد و به شکل اعمال نيک ظاهر مي شود. از اين رو مي توان گفت ميوه تقوا را بايد از شاخه ايمان بر گرفت.
ايمان که يک عمل اختياري قلب است ، مراتبي دارد و شدت و ضعف مي پذيرد. از اين رو ، بايد عوامل پيدايش ، تضعيف و تقويت آن را بشناسيم تا ايمان را در خود پديد آوريم و از آفات آن بپرهيزيم و در تقويت آن بکوشيم.

? گام نخست ، غفلت زدايي
نخستين آفت ايمان، غفلت است ؛ زيرا ايمان يک فعل اختياري است و آدمي در فعل اختياري بايد دست به انتخاب زند و از ميان اطراف گوناگون يکي را برگزيند و اين مشروط به توجه به همه اطراف موضوع است. غفلت همين جا سر بر مي آورد و آدمي را از توجه به اطراف باز مي دارد و راه انتخاب صحيح را بر وي مي بندد. غرايز بر بسياري انسان ها حاکم مطلق است و توجه آنان را به راه ها و اهداف متعالي گنگ مي کند از اين رو قرآن کريم با لحن بسيار تندي از غافلان ياد کرده است :
«بسياري از افراد جن و انس ، دل هايي دارند که با آن حقايق را نمي فهمند ، چشم هايي دارند که با آن ها نمي بينند و گوش هايي دارند که با آن ها نمي شنوند. اين افراد مانند چهارپايان و بلکه از ايشان پايين تر و پست ترند و اينان همان غفلت زدگانند.» (?)
آري غفلت راه هاي شناخت و فهم حقايق را بر انسان مي بندد و استعدادهاي او را از کار مي اندازد و به همين خاطر انسان غافل از حيوان پست تر مي شود زيرا اگر حيوان بر درک و فهم قادر نيست ، معذور است. اما انسان با داشتن ابزار هاي معرفتي ، عذري براي توجيه غفلت خود ندارد.
ايمان دل دادن و دل سپردن است و اين زماني ميسور است که تمام توجه دل به چيزي ديگر معطوف نباشد که در اين صورت دلي براي آدمي باقي نمانده که به حقيقت بسپارد. به همين دليل است که تذکر ، يادآوري و پندپذيري از حوادث درس آموز نيز ويژه کساني است که دلي داشته باشند.
براي فراهم ساختن ايمان ، نخست بايد غفلت زدايي کرد ؛ يعني توجه کنيم که غير از ارضاي غرايز مادي و کسب لذت هاي ناپايدار ، حقايق ديگري نيز هست يا مي تواند باشد. پيامبران الهي با يادآور شدن پاره اي حقايق روشن که مورد غفلت قرار گرفته اند ، سعي در بيدار ساختن آدميان داشتند و از اين رو قرآن کريم کار آنان را ذکر و خود ايشان را مذکر مي خواند. (?)
البته غفلت مراتب دارد و برخي مراتب آن با برخي مراتب ايمان ـ که آن هم امري داراي مراتب است ـ جمع مي شود.
? گام دوم، علم آموزي
پس از زدودن غفلت و حصول توجه ، اين شک براي آدمي رخ مي نمايد که آيا آنچه پيامبران مي گويند حقيقت دارد. چاره اين ترديد در تحصيل علم است اما بسياري در اين مرحله ، به ظن و گمان بسنده مي کنند «حال آن که گمان ذره اي از حق بي نياز نمي سازد.» (?)
آري ، بسيارند کساني که «جز گمان را دنبال نمي کنند و جز تخمين نمي زنند.» (?)
قرآن کريم ، تأکيد دارد که پس از حصول شک ، آدمي جز علم را دنبال نکند و از آنچه بدان يقين ندارد پيروي ننمايد. (?)
پس انسان سعادت جو بايد در باب امور مهمي چون توحيد ، نبوت و معاد ، دامان دليل و برهان را گيرد تا به علم و يقين دست يابد.
علم زمينه ساز ايمان و شرط لازم براي آن است ؛ از همين رو است که «از ميان بندگان خدا ، تنها عالمانند که خشيت خدا دارند. » (?)
و مي دانيم که خشيت از آثار ايمان است. علم با همه اهميتي که در گسترش ايمان دارد ، علت تامه آن نيست ، زيرا هميشه علم به ايمان نمي انجامد ، بلکه پس از علم يافتن به وجود خدا ، معاد و حقانيت پيامبر ،انسان مختار است که ايمان بياورد يا نياورد. چنين نيست که پس از علم ، حصول ايمان به قهر و جبر ، حتمي باشد ، اگر ايمان را پذيرش و التزام عملي به يک حقيقت بدانيم ، از مقوله فهميدن و دانستن نيست هر چند فهم و دانش ، زمينه گستر ايمان است.
پس از زدودن غفلت و حصول توجه ، اين شک براي آدمي رخ مي نمايد که آيا آنچه پيامبران مي گويند حقيقت دارد. چاره اين ترديد در تحصيل علم است اما بسياري در اين مرحله ، به ظن و گمان بسنده مي کنند،حال آن که گمان ذره اي از حق بي نياز نمي سازد
? گام سوم، تعلق ستيزي
دل سپردن به غير ، مانع تأثير علم است. علت اين که گاهي آدمي به چيزي علم دارد ، اما بدان ايمان نمي آورد آن است که پيش از آن ، دل در گرو چيز ديگري نهاده است. علم به ذهن مربوط است و ايمان کار دل است.
ايمان دل دادن و دل سپردن است و اين زماني ميسور است که تمام توجه دل به چيزي ديگر معطوف نباشد که در اين صورت دلي براي آدمي باقي نمانده که به حقيقت بسپارد. به همين دليل است که تذکر ، يادآوري و پندپذيري از حوادث درس آموز نيز ويژه کساني است که دلي داشته باشند. (?)
نيز از همين رو است که فرعونيان وقتي با آيات روشن الهي رو به رو شدند «آن ها را انکار کردند ، در حالي که به آن يقين داشتند.» (?)
بنابراين ، ايمان و تحصيل آن، فرآورده ضرورت هاي زير است :
ـ زدودن غفلت
ـ به دست آوردن شناخت و معرفت درباره مبدأ و معاد
ـ فراهم ساختن شرايط رواني براي پذيرش حق، و به ديگر سخن، انگيزش ميل فطري خويش به ايمان. (?)
 
منبع: تبيان

علم اندوزي
«لقمان حکيم به فرزندش فرمود: با دانشمندان هم نشيني کن! همانا خداوند دل هاي مرده را به حکمت زنده مي کند. ، چنان که زمين را به آب باران».(1)

ادامه »

آخِرُالزَّمان، اصطلاحي که در فرهنگ اديان بزرگ دنيا ديده مي شود و در اديان ابراهيمي اهميت و برجستگي ويژه اي دارد. باورهاي مربوط به آخرالزمان، بخشي از مجموعه عقيده هايي است که به پايان اين جهان و پيدايش جهان ديگر مربوط مي شود و اديان بزرگ درباره آن پيشگويي هايي کرده اند.
و امّا آخرالزمان در آيين اسلام؛

ادامه »

در برخي از روايات که از ائمه معصومين ـ عليهم السّلام ـ نقل شده آمده است که بايد موقع خواندن يا شنيدن آياتي از قرآن کريم سجده کرد.[?] به آن آيات، آيات عزائم و به سوره هايي که آن آيات را در بردارند سُور عزائم مي گويند. و ائمه ـ عليهم السّلام ـ که اين روايات را نقل کرده اند، به عنوان راوي از امامان قبل از خود و نهايتاً از پيامبر اکرم ـ صلّي الله عليه و آله ـ نقل کرده اند و پيامبر ـ صلّي الله عليه و آله ـ نيز از خداوند نقل کرده است. پس اين دستور سجده که از ائمه ـ عليهم السّلام ـ صادر شده در واقع دستور خداونداست و ما از روي تعبد آن را قبول مي کنيم و به آن عمل مي نمائيم.

ادامه »

1ـ دعا براي امام زمان عجل الله تعالي فرجه الشريف و خود تا به معرفت حضرتش نائل شويم. ائمه هدي عليهم السلام نيز همواره بر اين مهم تکيه داشته اند.امام صادق(عليه السلام) دعايي به “زراره” تعليم کرده و مي فرمايند : «… اگر زمان غيبت را درک کردي چنين دعا کن: اللهم عرفني نفسک فإنک إن لم تعرفني نفسک لم أعرف نبيک. اللهم عرفني رسولک فإنک إن لم تعرفني رسولک لم أعرف حجتک. اللهم عرفني حجتک فإنک إن لم تعرفني حجتک ضللت عن ديني» (منتخب الاثر ـ آيت الله صافي گلپايگاني حديث 1 ص 501 ـ به نقل از غيبت نعماني، کافي، کمال الدين) همچنين دعاهاي ديگري که در کتب ادعيه و …

ادامه »

پیامبر(ص)چون آب می آشامید,(در میان آن)سه نفس می کشیدو می فرمود:((این,گواراتر,خوش تر وپاکیزه تراست)).(طب النبی(ع):ص6)

پیامبر(ص):خطاب به علی (ع):ای علی ایستاده آب بخور که برای تو مایه قدرت و سلامت بیشتر است.(الجعفریات,ص162)

ادامه »