توسل به امام اين نيست که او را وسيله تامين خواسته ها و پل توقع هاي خود بسازيم,اين توسل نيست سوداگري است.
آن ها وسيله جهت يافتن و حرکت کردن و معراج انسان و هدايت و قرب لقاء ورضوان هستند,حيف است که از آن ها به غير از امامت و فرجشان تمنايي داشت.ما را از توبه غير از تو تمنايي نيست.

اينکه مي گوييم مي خواهيم امام را ببينيم وعاشق ديدار او هستيم ,سخني است که باز نشده و عشقي است که شکل نگرفته است.
عاشق راحتي معشوق را مي خواهد,نه راحتي خودش را عشقي که شکل بگيرد,حرکت مي شود,شور ديدني که شکل بگيرد,کوشيدن که مي شود.اين چنين عشقي است که دشمن را مي شکندوغيظ در گلوي دشمن مي آوردو عهده دار کارهايي مي شودکه بر عهده امام است .به قول استاد مرحوم ما :((ما خار چشم و گلوي اماميم اما مالک ها ومعلي ها هستند که عشقشان شکل گرفتند وبه حرکت وتسليم در برابر امام وولي رسيده ومهره مي سازندوياور تهيه مي کنند.مالک علي (عليه السلام)را نمي گرفت که بايست تا تورا ببينم,بلکه مي رفت تا رنج علي (عليه السلام)را کم کندو بارهاي علي را بردارد,حتي اگر فرسنگها از او دور شود و سالها اورا نبيند,که آنها در جدايشان با همندوجمعند,ولي ديگران در جمعشان هم از علي جدايند.))
ما از امام,امامت را مي خواهيم واين عشق ماست واو را وسيله راه رفتن وجهت گرفتن و معراج مي دانيم و اين توسل ماست.جز اين عشق وتوسل,ظلم است,جفاست.
منبع:مير مهر,مسعود پورسيد آقايي,ص211