يکي از شاگردان خاص امام جواد(ع) ميگويد: من در بستربيماري افتاده بودم ، بيماريم آنچنان سخت که از بازگشت سلامتي وبهبود ، کاملا مايوس شدم و مرگ را در چند گامي خود يافتم. وحشت مرگ ، بيش از مريضي بر سرمن سايه انداخت.وسراسر وجودم را فراگرفت. آنچنان که

امام که ازبيماري من آکاهي يافت با تني چند از دوستان به عيادتم آمد وبه محض اينکه حال مرا جويا شد، عقده ي دلم گشوده شد وترس و وحشتم را از مرگ به حضورشان ابراز کردم. امام فرمود: ميداني چرا از مرگ ميترسي بنده خدا؟ من ماندم وامام ادامه دادند: براي اينکه مرگ رانميشناسي.بگذار با مثالي مرگ رابرايت ترسيم کنم. تو اگر تمام تنت آلوده به چرک وکثافت وزخم باشد وبداني که بارفتن به حمام آنها برطرف ميشودو پاک ميشود، آيا مشتاق استحمام نميشوي؟ گفتم ؛ چرا يا بن رسول الله ! ترجيح ميدهم هرچه زودتر حمام کنم واز آن زخمها و آلودگيها پاک شوم. اما م فرمود: مرگ براي مومن به منزله ي همان حمام است. آخرين منزلگاه وجايگاه شستشو ا ز آلودگيهاي گناه.مرگ رها شدن از رنج واندوه است وپيوستن به آسايش و شادماني. غم به دل راه مده وشادمان باش از اين سفر شادي آفرين.
پس اين کلام آرامبخش امام ، انگاره همه ي آن غم واندوه را از دلم گريخت وجاي خود را به سکون و آرامش ونشاط داد.
منبع : اصفهان زيبا، شماره 1625