انتظار کیفیتی درونی و برانگیزاننده است که انسان را مهیای استقبال از امر منتظر الیه می‌نماید.
انتظار یعنی مطالبه و پی‌جویی برای ادراک چیزی که در آینده واقع می‌گردد، به شکلی که گویا هر لحظه چشم به راه وقوع آن چیز می‌باشد.

انتظار یعنی چشم به راهی برای انجام کاری که مورد نظر و مطابق میل انسان است. (1)
انتظار کیفیتی روحی است که موجب به وجود آمدن حالت آمادگی است، برای آنچه انتظار دارند و ضد آن یأس و ناامیدی است. هر چه انتظار بیشتر باشد، آمادگی بیشتر است. اگر انسان مسافری داشته باشد که چشم به راه آمدن اوست هر چه زمان رسیدن او نزدیک‌تر گردد آمادگی برای آمدنش فزونی می‌یابد حالت انتظار گاهی به پایه‌ای می‌رسد که خواب را از چشم می‌گیرد چنانکه درجات انتظار از این نظر و همچنین از نظر حبّ و دوستی نسبت به آنچه را انتظار دارند، تفاوت دارد. هر چه عشق به «منتظر» فزون باشد آمادگی برای فرا رسیدن محبوب افزون می‌گردد و دیر آمدن فراق محبوب دردناک می‌گردد تا بدانجا که انسان منتظر از خود بی‌خود می‌شود و دردها و سختی‌ها و مشکلات خود را در راه محبوب حس نمی‌کند. (2)
واژه انتظار در گفتار معمولی مردم، به معنای امید بهتر شدن، و تحول از وضع موجود به وضع دیگر است؛ به عنوان مثال، شخصی خود و یا فرزندش بیمار است، در هنگام احوال پرسی می‌گوید: امید و انتظار آن را دارم که بهبودی حاصل شود، و یا دیگران به او چنین می‌گویند. بنابراین مفهوم ساده انتظار این است که: من از وضع موجود ناراضی‌ام، و امید آن را دارم که با تلاش و استفاده از امکانات، این وضع عوض گردد. روشن است که چنین انتظاری بدون تلاش و عمل تحقق نمی‌یابد. بنابراین انتظار یعنی آینده نگری و تلاش برای دگرگونی وضع موجود و تحول آن به آینده ایده آل و برتر.(3)

منابع:

1.مهدی نیلی پور-انتظار و وظایف منتظران

2.علی اصغررضوانی-تلخیص از موعود شناسی وپاسخ به شبهات

3.محمد مهدی اشتهاردی-ماهنامه پاسدار اسلام