سلام ای امامی که تنها نامت را بر ای گرفتاری زمان وزمین بر زبان جاری می سازیم ،نمی دانم شوخی ما تنها این است که برای فرجت دعا می کنیم اما باز در باتلاق گناه خویش غوطه وریم ، شیدایی امان را برای  دیدار مسجد جمکران  میذاریم 

وبه هنگام بازگشت هرچه اشک ووعده دادیم را به فراموشی زود هنگام می سپاریم تا زمانی که دوباره مشکلی مارا مضطر کند وقلبمان رارنجور…
نمیدانم شاید این رسم امام شناسی وارادت را تنها در کتابها خواندیم وغبطه خوردیم ، اما لحظه ای به خودمان اجازه تمرین در مکتب مولایی بودن را ندادیم. آقاجان چنان دلم به هراس افتاده که چگونه نگاهت کنم آن هنگام که هرکس لبخند انتظار برلب دارد ومن اشک حسرت وافسوس. کمک کن هویت انتظار رابیابم وبه آمال دنیا سرگرم نشوم. شاید شبها نماز امام زمانی که در سجاده انتظار به پا میکنم خلوص مهدوی داشته باشد.حاضرم جان دهم تا باورم شود چه کردم ، ای مولای غریب ، غربت یاد تو دلم را سخت محزون ساخته ، از خدای خویش می خواهم که مرا به تو نزدیکتر سازد.

متن ادبی از صدیقه امینی، مدرسه علمیه الزهرا گلدشت