قدم اول عاشقی: این که باید معشوق را بشناسیم. معرفت را باید از خود خدا طلب كنیم. در دعای ابو حمزه ثمالی می خوانیم :‌“ بك معرفتك ”‌من تو را با خودت می شناسم، خودت را برای من معرفی كن. و چه زیبا امیر المۆمنین آن رب الارباب را به ما شناسانده که:

 "سپاس خداوندى را سزاست كه از شباهت داشتن به پدیده‏ها برتر و از تعریف وصف كنندگان والاتر است. با تدبیر شگفتى آورش بر همه بینندگان آشكار و با بزرگى عزّتش، بر همه فكرهاى اندیشمندان پنهان است. داناست، نه آن كه آگاهى او از جایى گرفته شده یا در حال فزونى باشد و یا از كسى فراگیرد. اداره كننده سراسر نظام آفرینش است بى آنكه نیازى به فكر كردن یا اندیشه درونى داشته باشد. خدایى كه تاریكى‏ ها او را پنهان نسازد و از نورها روشنى نگیرد، شب او را نپوشاند و روز بر او نمى‏گذرد، نه بینایى او از راه دیدگان و نه علم او از راه اطلاعات و اخبار است."(1)
حضرت فقط نگران یک مطلب بود که آیا هنگام مرگ از سلامت دینی برخوردار است یا نه؟ امام علی علیه السلام با آن مقام و مرتبت الهی وصف ناپذیر، چنین آرزومند حسن عاقبت است، حال چه شده که ما با این همه لغزش و معصیت به فکر اصلاح کار و نیک ساختن فرجام خویش نیستیم
قدم دوم عاشقی: باید بدانیم معشوق از ما چه می خواهد. این که از «من» بگذریم، «من» ها‌ را خط بزنیم و خداوند متعال را در همه جا حاضر و ناظر بدانیم. خداوند در حدیث قدسی می فرماید :
ای فرزند آدم چقدر می گویی الله! الله! در حالی که در قلبت غیر از الله است؟! و زبانت الله می گوید و تو از غیر الله می ترسی و به غیر خداوند امید می بندی؛‌ و اگر الله را می شناختی، از غیر خدا واهمه نمی داشتی و به غیر او اهتمام نمی ورزیدی.(2)
یادمان باشد اگر خاطرمان تنها ماند                          طلب عشق ز هر بی سر و پایی نکنیم …
 
قدم سوم در عاشقی: شستشوی دل و روان است. اگر می خواهیم با خدا صحبت كنیم و صحبت خدا بر دل ما بنشیند، باید دلمان رو شستشو بدهیم. محو در خود خدا شویم. با نماز عشق كنیم. تند یا آهسته خواندن نماز مطرح نیست. مهم وصل بودن است. در عبادات كمیّت مهم نیست، كیفیّت مهم است. عاشق كسی است كه راحت وصل می شود و به قول معروف اشكش در آستینش است!
بیاییم صفات عالیه را در زندگی خودمان به كار بگیریم. صبر و تلاش دو نشانه از نشانه های عاشق است. عاشق به خاطر معشوقش بر ناکامی ها و ناملایمات صبر می کند. تلاش و عمل عاشق برای معشوق و در راه او است و هرکه تلاش و عملش بیشتر و بهتر است نشان از این دارد که عاشقتر است.
پس بیاییم از خدا بخواهیم تا عاشق او شویم و عاشقانه او را بندگی کنیم و شیفته عشقبازی و انس با او شویم؛ چون در بندگی بدون عشق، پاداش بهشت وجود دارد؛ اما آرامش و لذتی که در عشق و انس با خداست؛ نصیب بنده ای که عاشق خدا است می شود. دعا كنیم که عاشق محض شویم.
کوله بارت بربند
شاید این فرصت آخر باشد …
 
پی نوشت :

1- نهج البلاغة، ترجمه دشتى، ص 437.
2- صحیفه النبی، جلد سوم.