نامه ای به دست ابوذر رسید.آن را بازکردوخواند.ازراه دور آمده بود.شخصی به وسیله نامه از او تقاضای اندرز جامعی کرده بود. او ازکسانی بود که ابوذر را می شناخت که چقدر موردتوجه رسول خدا بوده وپیامبر چقدر  او رامورد عنایت قرار می داده وبا سخنان بلند و پر معنای خویش به او حکمت می آموخته است.ابوذر درپاسخ فقط یک جمله نوشت ، یک جمله کوتاه :«با آن کس که بیش از همه مردم ، اورا دوست می داری بدی ودشمنی مکن»!

نامه رابست وبرای ان شخص فرستاد.آن مرد بعدازبازکردن نامه؛چیزی از آن سردر نیاورد.باخود گفت یعنی چه ؟مقصودچیست؟با ان کس که بیش از همه مردم ، او را دوست می داری بدی ودشمنی نکنی ، یعنی چه ؟اینکه توضیح واضحات است ، مگر ممکن است که آدمی ، محبوبی داشته باشد- آن هم عزیزترین محبوبها – وبا او بدی بکند؟ بدی که نمی کند سهل است ، مال وجان وهستی خود را به پای او می ریزد وفدا می کند.

ازطرف دیگر با خو د اندیشیدکه شخصیت گوینده جمله را نباید ازنظر دور داشت ، گوینده این جمله ابوذر است. ابوذر ، لقمان امت است وعقلی حکیمانه دارد،چاره ای نیست باید ازخودش توضیح بخواهم.مجددا نامه ای به ابوذر نوشت وتوضیح خواست. ابوذر در جواب نوشت :«مقصودم از محبوبترین وعزیزترین افراد در نزد تو ، همان خودت هستی.مقصودم شخص دیگری نیست. توخودت را بیشترازهمه مردم دوست داری.اینکه گفتم بامحبوبترین عزیزانت دشمنی نکن،یعنی باخودت خصمانه رفتار نکن.مگرنمی دانی هرخلاف وگناهی که انسان مرتکب می شودمستقیما صدمه اش بر خودش وارد می شود وضررش دامن خودش را می گیرد؟»
منبع: داستان وراستان