الهی٬ شکرت که حقیرم و فقیرم نه امیر و وزیر.
الهی٬ اگر سر موئی باورم شود که پیشه ام در پیشگاه تو پذیرفته است٬ چون سروی که از وزش صبا به چپ و راست می چمد

٬ چنان پای کوبی و دست افشانی کنم که سنگ و گل را از شورم بشورانم و کوه را از سازم برقصانم.
الهی٬ از تو شرمند ه ام که بندگی نکردم، و از خودم شرمند ه ام که زندگی نکردم، و از مردم شرمند ه ام که اثر وجودی ام برای ایشان چه بود.

منبع:برگرفته از کتاب الهی نامه استاد علامه حسن زاده آملی