سرت رابدزدکه تیرباران است؛ تیرانداز آن تیراندازی است که نه تیرش خطا میرود نه جراحتش مرهم پذیر خواهد بود.سرت رابدزد که روز گار کمان کشیده است وصدای زه کمانش در ناله بیماری شنیده می شود.

فردی که تاساعتی پیش تندرست بود و اکنون برلبه پرتگاه نابودی است.سکته کرده ودقایقی دیگر..خلاص!

سرت رابدزد که روزگاربه فرزندان خاک رحم نمیکند.چه تیرها که در چله نشانده است تا ( ای کاش گفتن) آروزمندان به ( ای وایگفتن) ترس خوردگان بدل شود؛ «ای بابا اینکه دیروز سرپابود…اینجا آمد وبه تک تک مغازه هاش سرکشی کرد.آخر میدانی؟ نصف مغازه های این راسته برای اوست.یعنی برای او بود. الان جنازه است و لابد زیر دست غسال.»

 چه نشسته ای که کاروانها میگذرند واین کاروانسرای بی تفاوت در این برهوت که یک سویش ازل است وسوی دیگش ابد. همچنان سرپاست وبه ریش آنان می خندد که کنگر خورده بودند ولنگرانداخته بودند وباصدای جرس به خود آمده بودند ولی دیر شده بود. چه نشسته ای که همه چیز در حال برخاستن است.زیرا این پاییز است که لحظه به لحظه صدای قدمهایش نزدیکتر می شود وپیشاپیش همه درختان به احترامش برپای ایستاده اند. چه نشسته ای که همه چیز وهمه کس در حال دگرگونی اند: آن کرم پروانه شد وآن دانه جوانه زد وآن پیر ، مرد ورفت.

کجایی؟ به که غبطه میخوری؟

مرگ آرزوها را می رباید وخاک دهانش را برای آرزومندان می گشاید.

منبع : اصفهان زیبا، شماره 1630