امروز در عهدی صبحگاهی با خدای خویش دشمن قسم خورده خویش را به یاد آوردم ، همان که هرلحظه به مصداق عبارت( خطوات الشیطان)  ذکرنامش مارا برحذر میدارد تا دمی به خود آییم. یادم افتاد زمانهایی که خودم پیشدستی میکنم و آخرین وقت به معبود خویش میگویم

اگه شیطون نبود حال وروزم بعض حالا بود، درسته خدا اونو قرار دادی تا یه کم حواسمون بیشتر متوجه خطاها ورفتارهامون باشه ، اما من به جای دقت کردن دارم اونو حربه و توجیه کارهای خودم میکنم. تازه از حرفای این و اون یاد گرفتم که تنها بگم خدا لعنتش کنه این شیطونو. راستش دیگه بدم میاد از بس واسه خودم ردیف ردیف حرف جمع کردم تا تو خیال خودم به  این حساب دلخوش کنم. تلاش نمی کنم ولی به موقعش که میشه میگم خدا چیکار کنم از دست این اعجوبه ای که همه را به دام میندازه؟ خدا حالا دارم به این نتیجه میرسم که شیطون اگه درسشم خوب بلد نباشه با چشمک زدن ما به سمت گناها داریم یاریش میکنیم که همچنان تو آون  باتلاق گناه بمونیم.

متن ادبی صدیقه امینی، مدرسه علمیه الزهرا گلدشت