در حدیث معتبر از حضرت امام جعفر صادق(ع)منقول است که:چون آدم وحوا از بهشت بر زمین آمدند ،حضرت آدم بر کوه صفا قرار گرفت،وحضرت حوا بر کوه مروه،و حضرت حوا چون در بهشت از بوی خوش آنجا گیسوی خود را شانه کرده و بسته بود،چون به زمین آمد گفت:چه امید داشته باشم از مشاطگی که در بهشت کرده ام،وحال آنکه الحال خدا از من در خشم است؟پس گیسوهای خود را گشود،پس آنبوی خوش که از گیسوی او فرو ریخت باد به مشرق ومغرب بردواکثرش را بر زمین هند ریخت،به این سبب اکثر بوهای خوش درهند می روید.

ودرحدیث دیگر از آن حضرت منقول است که:چون حضرت آدم از آن درخت که نهی شده بود از خوردن آن تناول نمود،جامه ها وزیورهای بهشت همه از اوفرو ریخت،پس برگی از برگهای بهشت را گرفت وعورت خود را به آن پوشانید؛چون بر زمین آمد،باد جنوب بوی خوش آن برگ را به هند رسانید و درختان وگیاهان هند را خوشبو گردانید،وبه این سبب گیاه های خوشبو در هند می باشد.

واول جانوری که ازآن برگ بهشتی یا از آن گیاه خورد آهوی مشک بود،چون از آن برگ خورد بوی خوش در گوشت وخونش جاری شد تاآنکه  جمع شد در پیش نافش و از آن مشک به ه رسید.

منبع:حلیه المتقین