از نظر قرآن، عزاداری دارای ریشه‌هائی است و می‌توان گفت که اولین روضه‌خوان خودِ خداست.

خداوند در سوره بروج می‌فرماید: «قُتِلَ أَصْحَابُ الْأُخْدُودِ النَّارِ ذَاتِ الْوَقُودِ إِذْ هُمْ عَلَيْهَا قُعُودٌ وَهُمْ عَلَى مَا يَفْعَلُونَ بِالْمُؤْمِنِينَ شُهُودٌ وَمَا نَقَمُوا مِنْهُمْ إِلَّا أَن يُؤْمِنُوا بِاللَّهِ الْعَزِيزِ الْحَمِيدِ»

مرگ بر اصحاب اخدود. اصحاب اخدود چه کسانی هستند؟ کسانی که گودالی کندند و مؤمنان را داخل گودال انداختند و سوزاندند و خودشان بالای گودال تماشا می‌کردند. قرآن می‌فرماید که این مؤمنین فقط به جرم اینکه مؤمن بودند سوخته شدند. قرآن اینجا روضة سوخته شدن این مظلومین را می‌خواند. [1]

باز قرآن روضه می‌خواند می‌گوید: « إِذَا الشَّمْسُ كُوِّرَتْ وَإِذَا النُّجُومُ انكَدَرَتْ وَإِذَا الْجِبَالُ سُيِّرَتْ وَإِذَا الْعِشَارُ عُطِّلَتْ وَإِذَا الْوُحُوشُ حُشِرَتْ»

در روز قیامت آفتاب تابان تاریک می‌شود و ستارگان تیره و تاریک می‌شوند، کوهها به حرکت در می‌آیند و آنگاه شتران باردار با ارزش تعطیل شوند و وحوش به عرصة قیامت محشور شوند. [2] در آن روز خداوند سؤال می‌کند « بِأَيِّ ذَنبٍ قُتِلَتْ» به کدام گناه کشته شدید؟[3] خداوند در این سوره نیز ابتدا به روضه‌خوانی می‌پردازد و سپس با دختران زنده به گور شده ابراز همدردی می‌کند.

[1] ابراهیم ابراهیمی، برداشت از آئین عزاداری، ص34 و سوره البروج ، آیات 8-4.
[2] سوره تکویر، آیه 1-5.
[3] سوره تکویر، آیه9.

تحقیق پایانی خانم ندا کرمی از طلاب سطح دو حوزه الزهرا گلدشت