اله من! قبول فرمانت اگر برایم واجب نمی بود، منزه تر از آن دانسته بودمت که به یاد وذکرت بپردازم. چرا که یادمن فقط به اندازه من است ونه به قدر و اندازه تو و مقدارمن کجا به اندازه ای رسد که محلی برای تقدیس تو باشد.

پس از بزرگترین نعمتهای تو برما جاری شدن یادت بر زبانهایمان است واجازه ات بر اینکه بخوانیمت وبه تنزیه وتسبیح تو مشغول باشیم. پس ای اله من ، ذکر خود را پیوسته به ما الهام کن، در جمع و در تنهایی ، در شب وروز ؛ در آشکاری ونهانی، ودر خوشی وسختی. وما را به ذکر پنهانت انس بده و به اعمال پاکیزه  به پادار و به تلاشهای پسندیده کوشا فرما.
اله من، دلهای دیوانه به تو دل باخته اند وعقلهای گوناگون همه به معرفت تو در تلاشند. پس دلها جز به یاد تو آرامی نگیرد وجانها جز به خیال تو سکنا نگزیند. تویی که به هر جایی به تسبیح تواند و در هرزمان به پرستش تواند.تویی که هماره حاضری وبه هرجایی عظمت تو آشکار است.پس ای خداونداستغفارت می کنم ازهر لذتی که به غیر از یاد تو داشته ام واز هر راحتی که غیر از انس تو برگزیدم و ا ز هر شادی به غیر از نزدیکی تو پسندیدم واز هر مشغله ای که به غیرا ز اطاعت تو برگزیدم.

منبع :اصفهان زیبا،شماره1563