دوره اشكانیان:
در این دوره نیز همانند گذشته، حجاب زنان ایران قدیم كامل بوده است. در این باره چنین می‏خوانیم: «لباس زنان اشكانی پیراهنی بلند تا روی زمین، گشاد، پرچین، آستین‏دار  بوده است. پیراهن دیگری داشته‏اند كه روی اولی می‏پوشیدند و قد این یكی نسبت به اولی كوتاه  بوده است. روی این دو پیراهن چادری سرمی‏كردند.»

در جای دیگر آمده است: «چادر زنان اشكانی به رنگ‏های شاد و ارغوانی و یا سفید بوده است. گوشه چادر در زیر یك تخته فلزی بیضی منقوش یا دكمه كه به وسیله زنجیری به گردن افكنده شده، بند است. این چادر به نحوی روی سر می‏افتاده كه عمامه (نوعی كلاه زنانه) را در قسمت عقب و پهلوها می‏پوشانیده است.»
در كتاب «پارتیان» نیز آمده است: «زنان عهد اشكانی، قبایی تا زانو بر تن می‏كردند، با شنلی كه برافكنده می‏شد و نیز نقابی داشتند كه معمولاً به پس سر می‏آویختند.»
دوره ساسانیان:
در این دوره اردشیر پسر، بابك با استفاده از ضعف اشكانیان، سلسله ساسانیان را بنیان نهاد و دین زرتشت را دین رسمی كشور قرار داد. اوستا را ترجمه و آتشكده‏های ویران را بازسازی نمود. زنان در این دوره كه احكام دینی زرتشتیان در كشور اعمال می‏شده است، همچنان دارای حجاب كامل بودند.
در مورد پوشاك زنان چنین آمده است: «چادر كه از دوره‏های پیش مورد استفاده بانوان ایران بوده است، در این دوره نیز به صورت مختلف مورد استعمال داشته است.»
حجاب زنان در این دوره چنان اهمیتی داشت كه «حتی لباس هنرپیشگان زن، مانند لباس‏های بلند سایر بانوان، تا پشت پا كشیده شده است.»
برای اثبات توجه زنان در این دوره به حجاب، كافی است این نقل تاریخی را از منابع اسلامی مرور كنیم: هنگامی كه سه تن از دختران كسرا، پادشاه ساسانی، را با ثروت فراوانی از اموال، برای حضرت عمر(رض) آوردند، شاهزادگان ایرانی را در برابر حضرت عمر (رض) در حالی كه با پوشش و نقاب، خود را پوشانده بودند، ایستاندند، خلیفه دستور داد، با آوازی بلند بر آنان فریاد كشند كه: پوشش از چهره برگیرید تا مسلمانان آن‏ها را ببینند و خریداران پول بیشتری به پای آنها بریزند. دوشیزگان ایرانی از برهنه كردن صورت خودداری كردند و مشت بر سینه نماینده زدند و آنان را از خود دور ساختند. خلیفه خشمناك شد و شاهزادگان ایرانی می‏گریستند. حضرت علی (ع) به حضرت عمر(رض) فرمودند: در رفتارت مدارا كن؛ از پیغمبر خدا صلی الله علیه و آله شنیدم كه می‏فرمود: «بزرگ و شریف هر قومی را كه خوار و فقیر شده، گرامی بدارید» عمر پس از شنیدن فرمایش حضرت علی (ع) آتش خشمش فرو نشست. سپس حضرت اضافه كرد: «با دختران ملوك نباید معامله دختران بازاری (كنیزان) كرد.»
3- پوشش زن در ادیان بزرگ الهی
حجاب در شریعت حضرت ابراهیم:
در آئین مقدس حضرت ابراهیم (ع) مساله پوشش زنان، حائز اهمیت بوده است. در كتاب تورات چنین می‏خوانیم: «رفقه» چشمان خود را بلند كرده و اسحاق را دید و از شتر خود فرود آمد، زیرا از خادم پرسید: این مرد كیست كه در صحرا به استقبال ما می‏آید ؟ خادم گفت: آقای من است. پس برقع خود را گرفته، خود را پوشانید.»
از این بیان روشن می‏شود كه پوشش زن در مقابل نامحرم در شریعت حضرت ابراهیم (علیه السلام) وجود داشته است؛ زیرا «رفقه» در مقابل اسحاق كه به او نامحرم بود، از شتر پیاده شد و خود را پوشاند تا چشم اسحاق به او نیفتد.
حجاب در آیین یهود:
در اصول اخلاقی «تلمود» كه یكی از كتاب‏های مهم دینی و در حقیقت فقه مدون و آیین‏نامه زندگی یهودیان است، آمده: «اگر زنی به نقض قانون یهود می‏پرداخت، چنانچه مثلا بی‏آنكه چیزی بر سر داشت به میان مردم می‏رفت و یا در شارع عام نخ می‏رشت یا با هر سنخی از مردان درد دل می‏كرد یا صدایش آن قدر بلند بود كه چون در خانه‏اش تكلم می‏نمود، همسایگانش می‏توانستند سخنان او را بشنوند، در آن صورت مرد حق داشت بدون پرداخت مهریه او را طلاق دهد.»
حجاب در آیین مسحیت:
در كتاب انجیل آمده است: پولس در رساله خود به قدنتیان تصریح می‏كند:
«اما می‏خواهم شما بدانید كه سر هر مرد، مسیح است و سر زن، مرد و سر
مسیح، خدا. هر مردی كه سر پوشیده دعا یا نبوت كند سر خود را رسوا می‏نماید. اما هر زنی كه سر برهنه دعا كند، سر خود را رسوا می‏سازد؛ زیرا این چنان است كه تراشیده شود. زیرا اگر زن نمی‏پوشد، که  ، باید بپوشد؛ زیرا كه مرد از زن نیست، بلكه زن از مرد است و نیز مرد به جهت زن آفریده نشده، بلكه زن برای مرد. از این جهت زن می‏باید عزتی بر سر داشته باشد، به سبب فرشتگان… در دل خود انصاف دهید آیا شایسته است كه زن ناپوشیده نزد خدا دعا كند.» پس در جایی كه برای دعا باید سر زن پوشیده باشد، به هنگام روبه‏رو شدن با نامحرم پوشش سر لازم‏تر خواهد بود.
و نیز در انجیل، در رساله پولس، به تیمو تاوس می‏گوید: «و همچنین زنان خود را بیارایند به لباس حیا و پرهیز، نه به زلف‏ها و طلا و مروارید و رخت گران‏بها، بلكه چنان كه زنانی را می‏شاید كه دعوای دینداری می‏کنند به اعمال صالحه.»
منبع : راه نجات