مولای غریبم میدانی بازی های من وتو تمامی ندارد.گفتی کدام بازی؟ همان بازی که بنده ای همچو من هرروز صبح با تو میثاقی می بندد وتا شبانگاه تلنگری در یادش نیست.

زبانی که تکرار ولقلقه را عادتی همیشگی ساخته، شعبه های آن دل گل نرگسی که چشم امیدش، به سوی کسی است که دعایی برکف گرفته ،مدام دعای فرج را برزبانی که تا چند لحظه دیگر قرار است گناه دیگری ازسویش روانه اسمانی شود راجاری می سازد.حتی ملائک با دیدن  این صحنه افسوسی دوچندان می خورند.
کاش تخم افسوس در وجودمان ریشه نمیدواند وبه خود می آمدیم که چطور و با چه جسارتی به سویت می آییم. هنرمان این است که خواسته هایمان بیش از عملمان باشد.زنگ زمان در گوشمان پیچید وامتحانات زندگی تکانمان داد ، اما باز دل را سوی امام غریبی نساختیم که از گناه ما شیعیان دلی پر خون دارد. هرنیمه شعبان به امید شلوغی وهلهله وشادی و دنیایی که به آن دلخوشیم سر به کوچه وخیابانها میزنیم ، اما نمیدانم چرا لحظه ای ذهنمان به کار نمی افتد که برای چه مکسی چنین مراسمی مهیا شده، آری اینها تمام میشود ولی غصه های تو از دست ما هنوز در دلت مانده. بیدارمان کن، شبانگاهی برسر سجاده ای دستان حقیرمان را بگیر ودست عطوفتت رابرسرمان بکش تا مهربانی ات را حس کنیم ، آن هنگام به نشان خجا لت نه به یاد خوبیها یت ادعای منتظربودن ر در مقام عمل تقدیم نگاهت سازیم.
دلنوشته: فاطمه بهارلویی، مدرسه علمیه الزهرا گلدشت