گاهی توی جاده وخستگی راه ، سرگرمی دلچسبیست خواندن نوشته های پشت ماشینها. برخیشون اونقدر دلنشینند که تا مدتی تو را به فکر فرو می برند وبا خود می گویی، چقدر زیبا! چه جمله با معنایی. برخی شون هم لبخندی بر لبت می نشانند و می گویی چه راننده خوش ذوقی.

اما برخی شون را که می خونی ، دلت می گیرد. دلت با حرف آرام نمی گیرد، تا مدتها سکوتت ادامه دارد.
چندی پیش همین شد، اما نه در خلوتی جاده که فرصتی به تو بدهد تا آرام بگیری ، در همین شهر شلوغ. پشت یکی از اتوبوسها نوشته بود: الهی ، گاهی ، نگاهی..
دلم سوخت، با آنکه خودم خوب حرف نمی زنم ، گله می کنم، اما واگر وچون وچرا می آورم اما…
اما همه این ها در خلوت وتنهایی خودم با اوست. آن هنگام که مثل کودکی خودم را برایش لوس می کنم تا حس حضورش را در آغوش کشم و از لذت درکش سرمست شوم.آن هنگام که خستگی و بد تا کردن روزگار چشمانم را خیس می کند اما باز هم دلم نمی آید جلوی بندگانش گله ای بکنم وبگویم : خدایا ! انگار ما بنده هایت را فراموش کردی!
اما همین گله وچون وچرای در خلوت هم وقتی که زمان می گذرد با خودم  می گویم ، چطور دلت اومد که با او اینطور حرف بزنی؟
مگر یادت رفته آن روایت که که می گوید، اگر بدانید که خدا چقدر دوستون داره ، تاب نمی آورید این شدت  دوست داشتنش را ؛ هر آن از حال می روید!
در ان دل گرفتگی پیامکی آمد که زیبا بود :
*ماهیان ازتلاطم دریا به خدا شکایت کردند و چون دریا آرام شد ، خود را اسیر تور صیادان یافتند…
درتلاطمهای زندگی ، حکمتی نهفته است. از خدا بخواهیم دلمان آرام باشد، نه اطرافمان.
ای کاش با خدایمان کمی قشنگتر حرف بزنیم ، ای کش از او بخواهیم ، ظرفمان را بزرگتر کند برای فهمیدن ودرک کردن دوست داشتنش..

 

زینب السادات حسینی