در روز یازدهم ذیقعده‌ی سال 148 هجری در شهر مدینه ستاره‌ی فروزانی در آسمان خاندان ولایت طالع و امام هشتم شیعیان حضرت علی بن موسی الرضا(ع) که بزرگترین اولاد پدرش بود پا به عرصه‌ی وجود گذاشت. امام رضا(ع) کسی بود که ریاست و رهبری جامعه اسلامی را از جهت مختلف برعهده گرفته بود و چنین کسی باید از طرف خدا تعیین و به مردم ابلاغ می‌شد. امام او نظر علم و تقوی و شباخت و زهد و سایر ملکات نفسانی بر مردم زمانش برتری داشت و همین برتری او دلیلی بر امامت او شد.

ایشان حلال خدا را حلال و حرامش را حرام می‌دانست در اجرای حدود الهی قیام می‌کرد و از حزیم دین دفاع می‌نمود و مردم را با حکمت و پند و موعظه نیکو و برهان قاطع به راه پروردگار دعوت می‌کرد. او مانند خورشید طالع و درخشانی بود که نورش گیتی را فرا گرفت و همچون ستاره‌ی هدایتی در تاریکیها موجب راهنمایی مردم می‌شد خلافت آن بزرگوار معاصر با خلافت هارون‌الرشید و محمدامین و عبدالله مأمون همراه بود که با استقرار مأمون برسریر خلافت صفحه‌ی دیگری از تاریخ امامت شیعه در زمان حضرت رضا(ع) ورق خورد. صفحه‌ای که به ظاهر به سود امامت ورق می‌خورد ولی در واقع روزگاری بسیار تلخ و پر از اندوه را برای امام هشتم شیعیان ورق می‌زند. مأمون کسی بود که علناً به مکتب تشیع اظهار علاقه می‌کرد و امیرمؤمنان علی(ع) را برترین مردمان می‌شمرد و گردانندگان دستگاه او غالباً ایرانیان بودند که نسبت به آل علی(ع) علاقه و محبتی خاص داشتند. او با شعار (الرِّضا مِن آلِ مُحَمّد) پایه خلافت خویش را استحکام بخشید و از این رو دستگاه خلافت او بسیار خوش‌نما و ظاهر فریب بود. و همین کار باعث شد که هم فکر کنند مأمون دوستار آل علی(ع) است ولی مأمون با فریب‌کاری خود امام را از مدینه به خراسان آورد تا او را تحت کنترل داشته باشد ولی او در آخر صفر سال 253 هجری قمری به سم ایشان را به شهادت رساندند.

ادامه دارد….

برای مشاهده ادامه مطالب در قسمت موضوعات امام رضا (ع) را انتخاب نمائید.