همه ما هميشه براي ظهور حضرت صاحب الامر دعا مي کنيم.
از طرف ديگر مي دانيم که علت غيبت آن امام بزرگوار، چيزي جز عدم وجود شرايط لازم در ما نيست.

خيلي از امامان بودند که وقتي سال مي شد از آنها که چرا قيام نمي کنيد، مي فرمودند ياور نداريم.
چه تعداد يار مد نظر آنها بود؟
يکي از ائمه معصومين (ع)، در پاسخ به چنين پرسشي، به يک گله گوسفند اشاره مي کنند و مي فرمايند: اگر اين قدر ياور داشتم، قيام مي کردم.شخص سئوال کننده مي گويد: رفتم و تعداد گوسفندان گله را شمردم،به خدا قسم، فقط 17 گوسفند بود.

آيا ما واقعاً براي ظهور آماده ايم؟
نکند شرايط ما شرايط زمان امام حسن (ع) باشد يا دعاهاي ما مثل نامه هاي مردم کوفه به امام حسين (ع) باشد …

يکي از شيعيان خدمت يکي از ائمه عليهم السلام رسيد و عرض کرد: اينقدر تعداد شيعيان و محبين شما زياد است چرا قيام نمي کنيد؟
امام (ع) به تنوري که در آن اتاق روشن بود اشاره کردند و به آن فرد فرمودند: برو و در تنور بنشين.
آن فرد عرض کرد: اگر حرفي زدم که باعث ناراحتي شد، مرا عفو کنيد.
امام فرمودند: تو را عفو کردم.
در اين هنگام غلام آن حضرت وارد اتاق شدند. امام به غلام خود فرمودند: برو در تنور بنشين.
غلام بدون کلمه اي حرف در مقابل چشمان ميهمان امام، رفت و در تنور آتش نشست.
امام با ميهمان خود وارد صحبت شدند و مدتي طولاني از هر دري سخن گفتند.
بعد، امام به ميهمانشان فرمودند: برو و در تنور نگاه کن.
آن شيعه بلند شد و رفت در تنور نگاه کرد و ديد غلام امام، صحيح و سالم در وسط آتش چهار زانو نشسته است.
غلام بيرون آمد و به آنها سلام کرد.
امام خطاب به ميهمانش فرمود: چند نفر شيعه مثل اين غلام داريم؟
آن فرد عرض کرد: هيچ.

مسأله اين است که ما شيعه نيستيم. ما فقط « محب ائمه اطهار » هستيم. شيعه، به امثال سلمان فارسي و ابوذر و عمار و مالک اشتر مي گويند، نه به ما.

همين الان نائب امام در بين ماست. آمادگي ما براي اجراي فرامين ايشان چقدر است؟
نکند مثل مردم اطراف حضرت مسلم ابن عقيل باشيم. « مسلم ابن عقيل » امام زمان (عج) اکنون در بين ماست.
آيا پيگير فرمايشات ايشان هستيم؟ آيا خود را « در عمل » سرباز جان بر کف معظم له دانسته ايم؟
اگر چنين بود، اگر ايشان به تعداد يک پنجم مجموع نمازگران صفوف جماعت و جمعه در سراسر کشور، يار واقعي داشتند، وضع کشور ما اکنون اينگونه نبود.

اين (ياري امام) حياتي ترين مسأله در زندگي هر فرد است.
بايد اين مسأله را بررسي کنيم و اگر آماده نبوديم، دنبال ساختن خودمان برويم.
اين يعني دعاي عملي. وگرنه دعاي لفظي فايده زيادي ندارد.

لذا بايد « مولفه » هاي آمادگي را بررسي کنيم و براي ايجاد يا تقويت و حفظ آنها برنامه ريزي کنيم. بايد علمي کار کرد. اينجا هم به « مديريت علمي » نياز داريم.

مثالي را بنده مي زنم، دوستان بقيه مصاديق را بفرمايند:
براي ياري يوسف زهرا (عج) ، در آن واقعه بزرگ تاريخي، حتماً لازم است ما از نظر جسمي آماده باشيم. فرد ضعيف نمي تواند يار خوبي در ميدان جنگ باشد.
پس يکي از مولفه هاي آمادگي براي ظهور، ورزش کردن و حفظ آمادگي جسماني است.

يکي بيايد شيعه بودن را به ما ياد بدهد.
براي هر چيزي کلاس مي گذاريم (آموزش اينترنت، فوتوشاپ،…)، چرا براي اين امر مهم کلاس نمي گذاريم؟ اين مسأله در فرهنگ عمومي ما چه جايگاهي دارد؟ فقط در مناسبتها؟ آنهم فقط چند ساعت؟
نکند بميريم در حاليکه هنوز شيعه نشده باشيم.

اللهّم ارنا في آل محمّد عليه السّلام ما يأملون و في اعدائهم ما يحذرون
اللهّم اجعلنا ممّن تنتصر به لدينک و تعزّ به نصر وليّک و لا تستبدل بنا غيرنا

منبع:ما و ظهور مهدی