انس بن مالک گوید«در حضور امام حسین (ع) بودم،ناگاه کنیز آن حضرت وارد شد و یک شاخة گل به آن حضرت هدیه کرد.»
حضرت (ع) شاد شد و به او فرمود:
«تو را در راه خدا آزاد ساختم.»
من عرض کردم«او تنها یک شاخة گل که چندان ارزشی ندارد به خدمت شما آورد،شما او را به خاطر همین،آزاد کردی؟!»
فرمود:«خداوند مارا چنین تربیت فرموده،آنجا که فرموده است:
«وَ إذا حُیّیتُم بِتَحِیَّه فَحَیُّوا بِاَحسَنِ مِنها اَو رُدّوها»
«هر گاه کسی به شما تحیّت گوید،پاسخ او را بهتر دهید یا لاأقل همانگونه پاسخ دهید.»
آنگاه امام(ع) فرمود:
«کَمالُ الجودِ بَذلُ المَوجُودِ»
«نهایت بخشش اعطای تمام دارایی هاست.»
و آن کنیز جز آن شاخة گل مالک چیزی نبود.