مقصود از ترس در این مورد، حالتی است ناشی از احساس عظمت و سلطه مطلقه و بی نیازی مطلقِ خداوندی که همه چیز را می داند و همه چیز را از کوچک و بزرگ، و از جزء تا کلِ مجموع هستی را بر مبنای حکمت بالغه آفریده است و هیچ چیز و هیچ کس توانایی گریز از سلطه و حاکمیتِ او را ندارد.

آیات قرآنی در مواردی باکلمات گوناگون، این حالت را گوشزد فرموده است، از آن جمله:

إِنَّما یخْشَی اللَّهَ مِنْ عِبادِهِ الْعُلَماءُ[1]
«جز این نیست که از بندگان خدا، علماء هستند که خشیت از خدا دارند.»

خشیت در لغت، به معنای خوف آمده و در بعضی از موارد، به «خوفِ آمیخته با رجاء» نیز استعمال شده است.

هُدی وَ رَحْمَةٌ لِلَّذِینَ هُمْ لِرَبِّهِمْ یرْهَبُونَ [2]
« [در نسخه الواح موسی ]، هدایت و رحمتی بود برای کسانی که از پروردگارشان خوف دارند.»

إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ الَّذِینَ إِذا ذُکرَ اللَّهُ وَجِلَتْ قُلُوبُهُمْ [3]
«جز این نیست که مؤمنان کسانی هستند که هنگامی که ذکر خدا شود، دل های آنان می ترسد.»

سَیذَّکرُ مَنْ یخْشی [4]
«به زودی کسی که از خدا می ترسد، متذکر خواهد شد.»

آیاتی در قرآن مجید به این مضمون آمده است که انسان های رو به کمال، از مقام شامخ ربوبی می ترسند، از آن جمله:

وَ لَنُسْکنَنَّکمُ الْأَرْضَ مِنْ بَعْدِهِمْ ذلِک لِمَنْ خافَ مَقامِی وَ خافَ وَعِیدِ[5]
«ما ستمکاران را به هلاکت می رسانیم و شما را قطعاً در زمین ساکن می کنیم و این نعمت برای کسانی است که از مقام و تهدید من بترسند.»

وَ لِمَنْ خافَ مَقامَ رَبِّهِ جَنَّتانِ [6]
«و برای هر کسی که از مقام پروردگارش بترسد، دو باغ است.»

وَ أَمَّا مَنْ خافَ مَقامَ رَبِّهِ وَ نَهَی النَّفْسَ عَنِ الْهَوی فَإِنَّ الْجَنَّةَ هِی الْمَأْوی [7]
«و اما کسی که از مقام پروردگارش بترسد و نفس را از هوی [و هوس ] جلوگیری کند، در نتیجه، بهشت منزلگه نهایی اوست.»

ولی رجا در ما بیشترِ حس میکنم