این روزها که زمزمه‌‌ی یار می کنم
خیلی هوای
دیدن دلدار می کنم

در ماه مغفرت نشد آقا ببینمت
بر بی لیاقتی خود اقرار می کنم

یک بار هم نشد بنشینم کنار تو
از بس که بر معاصی ام اصرار می کنم

این «تحبسُ الدّعا» شدنم؛ بی سبب که نیست
از بس که رو به سفره ی اغیار می کنم

گفتم به خود که حداقل ای کریم شهر
یک شب کنار سفره ات افطار می کنم

فهمیده ای به درد تو آقا نمی خورم
زیرا خلاف امر تو رفتار می کنم