نمیدونم چی شده که خداخدا کردنمون سهم لحظات مشکلمون شده ، زود یادش میکنیم وزود فراموشش میکنیم.

تا به بن بست میرسیم یادمون می افته یکی اون بالا هس ، حالا خودمونیم کاشکی از همون اول شروع کارمون نگاهمون یه کم وسیعتر میشد تا یه ذره دنیای خدایی را بهتر اطرافمون ببینیم. خدا نمیدونم چه جوریه که خسته نمیشی از عبادتهامون که گاهی رنگ و  بوی اخلاص توی اون معنا نداره و نمادین خم وراست شدن را یاد گرفتیم، چه جوریه که این همه بی وفایی ما راتحمل میکنی ؟عجب خدایی داریم وفدر بندگی کردنشو زیر پا گذاشتیم. میترسم یه زمانی برسه که برای همه چیز دیر شده باشه ، از افسوس گرفته تا توبه و چیزای دیگه.

خدا جون  امید دارم به لحظه لحظه نظاره کردن بندگانت نسبت دریای وسعت ورحمتت

متن ادبی صدیقه امینی مدرسه علمیه الزهرا گلدشت