یک روز مادر حسن به این فکر افتاد تا چاره ای برای رفع دروغگویی او پیشه کند. تخته ای برای او به شکل قلب درست کردو به دیوار اتاقش نصب کرد.بعد مقداری میخ به او داد واز او خواست تادر طول روزبا هردروغ یک میخ به آن تخته بکوبد. او هر موقع که به اتاقش وارد می شد وتعداد زیاد میخ ها را می دید نگرانتر می شد.

تخته پر از میخ شد وجایی باقی نمانده بود. پیش مادرش آمد وگفت : مادر بازی من تمام شد.دوباره میخ وتخته ای به من بده تابازی را دوباره شروع کنم.
مادر که خنده ای برلب داشت،گفت: پسرکم ،این تخته همانند قلب کوچکی است که درسینه توست.ودروغهای تو مثل میخ، که باهر دروغی قسمتی از قلبت را زخمی می کنی وخراش می دهی. سعی کن قلبت را همانطورکه سالم وبدون گناه از خدا هدیه گرفتی ،تحویل او دهی. قلب مثل بازی نیست که دوباره آنرا بتوان تکرار کرد. حسن خجالت کشید وتصمیم گرفت که دیگر دروغ نگوید.

منبع : نوشته صدیقه امینی ، فارغ التحصیل مدرسه علمیه گلدشت