ای حسین، ای شهید بزرگ، آمده ام تا با تو راز و نیاز کنم.

 دل پر درد خود را به سوی تو بگشایم. از انقلابیون دروغین گریخته ام.

 از تجار ماده پرست که به اسلحه انقلاب مسلح شده اند بیزارم.

 از کسانی که با خون شهیدان تجارت می کنند، متنفرم.

از این ماکیاول صفتانی که به هیچ ارزش انسانی پای بند نیستند

و همه چیز مردم را، حیات و هستی و شرف خلق را و حتی نام مقدس انقلاب را، فدای مصالح شخصی و اغراض پست مادی خود می کنند، گریزانم …

ای حسین مقدس، روزگار درازی بود که هر انقلابی را مقدس می شمردم

و نام او را به یاد تو توأم می کردم و او را در قلب خود جای می دادم

و به عشق تو او را دوست می داشتم و به قداست تو او را مقدس می شمردم

 و در راه کمک به او از هیچ فداکاری حتی بذل حیات و هستی خود دریغ نمی کردم …

اما تجربه، درست بزرگ و تلخی به من داد که اسلحه و کشتار

 و انقلاب و حتی شهادت، به خودی خود نباید

 مورد احترام و تقدیس قرار گیرد،

 بلکه آن چه مهم است انسانیت، فداکاری در راه آرمان انسان ها،

 غلبه بر خود خواهی و غرور و مصالح پست مادی و ایمان به ارزش های الهی است. مقاومت فلسطینی برای ما به صورت بت درآمده بود

و بی چون و چرا آن را می پذیرفتیم و می پرستیدیم

 و راهش را، کارش را و توجیهاتش را قبول می کردیم.

اما دریافتیم که بیش از هر چیز، انسانیت و ارزش های انسانی و خدایی ارزش دارد

 و هیچ چیز نمی تواند جای آن را بگیرد. باید انسان ساخت،

باید هدف را بر اساس سلسله ارزش ها معین نمود

 و معیار سنجش را فقط و فقط بر مبنای انسانیت و ارزش های خدایی قرار داد.

ای حسین، امروز نیز تو را تقدیس می کنم،

اما تقدیسی عمیق تر و پرشورتر که تا اعماق وجودم و آسمان روحم

 به تو عشق می ورزد و تو را می خواهد و تو را می جوید.

ای حسین، دردمندم، دلشکسته ام و احساس میکنم

 که جز تو و راه تو دارویی دیگر تسکین بخش قلب سوزانم نیست….

ای حسین، من برای زنده ماندن تلاش نمی کنم،

 از مرگ نمی هراسم، به شهادت دل بسته ام و از همه چیز دست شسته ام،

 ولی نمی توانم بپذیرم که ارزش های الهی و حتی قداست انقلاب،

 بازیچه سیاست مداران و تجار ماده پرست شده است.