*
سربازي از غنيمت هاي جنگي ؛ يك عدد مُشك دزديد.فردي او را ديد و گفت:
وَ مَن يَغلل يَأتِ بِما غَل يَوم القيامة
هر كس خيانت كند ؛ در روز قيامت آنچه در آن خيانت كرده را با خود به صحنه ي قيامت ببرد.

سرباز گفت:
چه بهتر! چون در آن روز هم بارم سبك است و هم خوشبو.!!!

*
منصور دوانیقى به زياد بن عبداللّه‏ مبلغى داد تا آن را در ميان افراد نابينا و يتيم تقسيم نمايد. ابو زياد تميمى كه انسان طمعكارى بود، گفت: نام مرا در ميان نابينايان بنويس! زياد بن عبدالملك گفت: باشد مى‏نويسم؛ چرا كه خداوند مى‏فرمايد: «فَانَّها لاتَعْمىَ الاَبصارُ وَلكِنْ تَعْمى الْقُلوبُ الَّتى فِى الصُّدُورِ؛به درستى كه چشمهاى ظاهر نابينا نمى‏شود، بلكه دلهايى كه در سينه‏هاست كور مى‏شود.»
سپس ابو زياد درخواست كرد كه نام فرزندش نيز در دفتر نام ايتام نوشته شود. زياد بن عبداللّه‏ گفت آن را هم مى‏نويسم. هر كه را تو پدرى، يتيم است.

منبع:نوروزنامه قرآنی