فرض کنيم باران ميبارد؛پس از يک خشکسالي طولاني،باران ميبارد.نرم وريز و پيوسته و بي صدا.روزهاي متمادي پس از هول و هراس خشکسالي و رنج وزجرديدن زردهايي که سبز بودند، ميبارد و ميبارد.
چنين فرض کنيم.وديگر فرض کنيم که نسيم مي ورزد.

پس ازيک شرجي نفس بر، يک رطوبت سرشار ازقساوت که هواي نرم و نامريي در آن شرجي مثل صخره اي برسينه سنگيني ميکرد.pan style="font-family: tahoma,arial,helvetica,sans-serif; font-size: small;">آري پس ازچندماه شرجي طولاني که هيچ چيز جز وزوز مگسها و پشه ها هواراتکان نميداد. نسيم ، آري نسيمي که خنک مي وزد واين نسيم آنقدر مژده دارد که مژه برهم نميزني از شدت بهت واشتياق. اين چنين فرض کنيم.
فرض کنيم يک شهر کويري را که بي هيچ حرف پيش از دل بيابان سبز شده است.بياباني که گردبرگرد شهررا گرفته است وسرمايه زندگي، يعني آب رابايد با پنجه در جگر خاک فروبردن وکشيدن کاريزهاي چند ده کيلومتري به دست بياوري.

شهري که آفتاب تند تند وبي مضايقه کوير هر گزاز سرآن برنمي خيزد جز باصداي خش خش خشک پاي خزان که کوير را کويرتر مي کند.ناگهان پس ازگذشت تاريخي که ريش سفيد پيرمردها حکايت از آن داردذ، برف ميبارد.
خدامي آيد وصداي قدمهايش را مي شنويم.مثل همان باران پس از خشکسالي، مثل همان نسيم پس از شرجي، مثل همان برف ديرو دور از انتظار.
خداهميشه همانطور از راه ميرسد تايادمان نرود تاريکترين ساعات، پيش از سپيده دم است.

منبع : اصفهان زيبا، شماره1607