آی آسمان! مبارک بادت این روز و همه روز!

چه هدیه ای آورده ای خاک نشینان مفلوک را؟!

هفدهمین روز از بهارانه ربیع است!؛ بهاری در بهار مدینه شکوفا شد و آسمان، تمام توجهش به زمین است.

کوچه های محله «بنی هاشم»، عطر گل های «محمدی» می دهد و این مناسبت زیبا با نام و یاد پیامبر عشق و آیینه جمال دلارای الهی، محمد مصطفی صلی الله علیه و آله ، متبرک است.

گویی آسمان، در برابر زمین به تواضع ایستاده است و پرده از روی اسرار خود برداشته؛ ناشناخته هایش آشکار و انوارش فراگیر شده است.

می آید از سمت بهاری ترین فصل هستی، تا در دامان عصمت «خاتونی»، به بزرگی و عزّت برسد در علم و عصمت، در عفت و تقوا، در ایمان و شرافت، در ذات و نسب!

آیینه ای که بازتاب نور الهی در زمین است و از پرتو شعشعه ذاتش چراغ «ششمین شاخه طوبا» روشن شده است!

مکتب صدق

چه فراغتی برای دنیا فراهم کرده دانش بی ریای تو که چون رودی به تشنگی های جهان جاری اش کردی.

چه آسایش در چشم های زندگی می درخشد، وقتی که از میراث دانش اجدادی تو جامه به تن می کند.

مراتب بی پایان علم تو نسب از نور خداوند دارد. فرهیختگی کلامت چه صداقت بی پرده ای است، آن گونه که تمام پرحرفی های سبک سرانه را به سکوتی عقیم محکوم می کند.

شعور، همیشه در مکتب تو به زانوی ادب نشسته و تلمذ کرده است.

علوّ دانایی تو، ارتفاع فضیلت و دانشت را هیچ نگاه سر به فلک کشیده ای بر نمی تابد.

به جست وجوی اعتقادات دانش، هر کجا دویدم، تو را به من آموختند.

سر به سوی هر آسمانِ اجابتی که بلند کردم، برای پاسخ پرسش های غلیظ خویش، ستاره های نام تو را به اشارت سوسو زده اند.

سوره «دانستن» باید از لبان تو شنیده شود. تواترِ احادیثِ صداقت فقط به یمن شنیده شدن از دهان توست.

در دلم به تو که اقتدا می کنم، حتی باران های جهان بر سرم علم و نور می بارند.

وقتی که تو را دوست می دارم، با تمام پاسخ های فرزانگی خویشاوند می شوم.

ابطال جهل فقط به دست تعلیم تو رخ می دهد.

باور نور فقط در کنار اعجاز حضور تو میسر است و دعا به پلک های تو چشم می دوزد و بی وقفه مستجاب می شود.

میلاد امام ششم شیعیان امام جعفر صادق(ع) بر همگان تبریک و تهنیت باد