هرگز ازدور زمان ننالیده بودم و روی ازگردش آسمان در هم نکشیده،

مگر وقتی که پایم برهنه مانده بود واستطاعت پای پوشی نداشتم. به جامع کوفه در آمدم. دلتنگ! یکی رادیدم که پای نداشت. سپاس نعمت حق را به جای آوردم وبر بی کفشی صبر کردم.

اصفهان زیبا