ماه مبارک رمضان ماه مهماني و ضيافت خداست. ماهي است که در آن خداي متعال به دنبال بهانه است که بندگان خود را مورد آمرزش و مهرباني خود قرار دهد و آنها را در مهماني کريمانه خود به بهترين شکل مورد توجه و عنايت خود قرار دهد.

رمضان

هر عملي که در اين ماه از انسان سر بزند، ثوابي مضاعف دارد و با عنايت ويژه‌تري نسبت به ساير ماه ها در پيشگاه خداي ودود پذيرفته مي شود.

درهاي بهشت در اين ماه خدا به روي همه ي بندگان باز و درهاي دوزخ به يمن اين مهماني بزرگ بسته است.

دعا و نيايش به خصوص در دل شب و در بامدادان بسيار مورد تأکيد قرار گرفته است و توبه و استغفار آن هم در سحرگاهان مطلوب و مقبول.

در کنار روزه داري که محور عبادات اين ماه است و با آن به تقوا و پرواپيشگي دست مي يابيم، تلاوت و انس با قرآن و فهم معاني و آيات نوراني هم توصيه شده است که روايات بسياري در اين خصوص از جانب اولياء خدا و ائمه طاهرين عليهم السلام به دستمان رسيده که هر کدام فضيلت اين عمل پر اثر را به ما گوشزد مي کند.

امام باقر عليه السلام مي فرمايند: لکلّ شي ربيع و ربيع القرآن شهر رمضان(اصول کافي ج2/ ص 630)؛ هر چيزي بهاري دارد و بهار قرآن، ماه رمضان است.

از رسول خدا صلي الله عليه و آله و سلم نقل است که فرمودند:

اکثروا فيه من تلاوه القرآن (فضائل الاشهر الثلاثه ص 95)؛ در اين ماه زياد قرآن بخوانيد.

طبق آنچه که در فرهنگ و سنت ديني ما به چشم مي خورد، تأکيد فراوان بر تلاوت و درک مفاهيم نوراني قرآن است. خداي متعال براي کسي که صرفاً يک آيه از آيات قرآن را تلاوت مي کنند ثواب ختم قرآن را ارزاني مي دارد.

سزاوار است اين فرصت استثنايي بيش از پيش قدر دانسته شود و از آن براي درک و بهره برداري از معارف الهي استفاده نماييم.

از همين رهگذر برآنيم تا همچون سال گذشته هر روز به يک آيه ي کريمه از آيات قرآن بپردازيم و با نگاهي عميق‌تر، برخي زوايا و ابعاد آن را مورد بررسي قرار داده و بدين شکل از نسيم دلنواز قرآن در ماه رمضان بهره مند گرديم.

خداي متعال ايمان و عمل صالح را توأماً از بندگان خود مطالبه مي کند. عمل منهاي ايمان و يا ايمان منهاي عمل در پيشگاه خدا پذيرفته نيست. اينکه برخي صرفاً “دل پاک” را براي بهشتي شدن کافي مي دانند نگاهي است اشتباه و مخالف نص صريح قرآن

فصل نخست:

وَ بَشِّرِ الَّذِين آمَنُواْ وَ عَمِلُواْ الصَّالِحَاتِ أَنَّ لَهُمْ جَنَّاتٍ تَجْرِي مِن تَحْتِهَا الأَنْهَارُ كُلَّمَا رُزِقُواْ مِنْهَا مِن ثَمَرَةٍ رِّزْقاً قَالُواْ هَـذَا الَّذِي رُزِقْنَا مِن قَبْلُ وَ أُتُواْ بِهِ مُتَشَابِهاً وَ لَهُمْ فِيهَا أَزْوَاجٌ مُّطَهَّرَةٌ وَ هُمْ فِيهَا خَالِدُونَ (آيه 25 سوره بقره)؛

و کساني را که ايمان آورده اند و کارهاي شايسته انجام داده اند، مژده ده که ايشان را باغ هايي خواهد بود که از زير(درختان) آنها جوي ها روان است. هر گاه ميوه اي از آن روزيِ ايشان شود، مي گويند: «اين همان است که پيش از اين(نيز) روزيِ ما بوده» و مانند آن(نعمت ها) براي آنها آورده شود و در آنجا همسراني پاکيزه خواهند داشت و در آنجا جاودانه بمانند.

از اين آيه کريمه نکاتي برداشت مي شود. از جمله آنکه:

1- خداي متعال ايمان و عمل صالح را توأماً از بندگان خود مطالبه مي کند. عمل منهاي ايمان و يا ايمان منهاي عمل در پيشگاه خدا پذيرفته نيست. اينکه برخي صرفاً “دل پاک” را براي بهشتي شدن کافي مي دانند نگاهي است اشتباه و مخالف نص صريح قرآن.

باور و اعتقادي صحيح است که عمل نيکو در پي مي آورد و عملي نيکوست که باورهاي انسان را پالايش مي کند.

2- براي کساني که ايمان و عمل خود را خالص مي نمايند، خداي متعال وعده ي بهشت و پاداش بي پايان خود را داده است.

براي اين بندگان برگزيده، بشارت و نويد بهشت و نعمت هاي بهشتي را بيان فرموده و آنها را به بهره هاي بي پايان نويد داده است.

ابن عباس نقل مي کند که هيچ آيه اي در آن عبارت “الذين آمنوا” نيامده مگر آنکه علي بن ابي طالب سيد و شريف ترين آن گروه تلقي مي شود

3- اين نعمت ها آنچنان نامحدود و گسترده است که قرآن با کلمه “خلود” جاودانه بودن آن را تصريح مي‌نمايد.(و هم فيها خالدون)

4- اين آيه همانند بسياري از آيات قرآن افرادي را با کلمه “الذين آمنوا” معرفي مي فرمايد.

بد نيست به اين نکته مهم اشاره کنم که ابن عباس نقل مي کند که هيچ آيه اي در آن عبارت “الذين آمنوا” نيامده مگر آنکه علي بن ابي طالب سيد و شريف ترين آن گروه تلقي مي شود.

در روايت داريم:

نزلت في علي و حمزه و جعفر و عبيدبن الحارث بن عبدالمطلب.

اين آيه در شأن و منزلت اميرم?منان، حمزه سيدالشهدا، جناب جعفر طيار و عبيدبن حارث … نازل شده است.(شواهد التنزيل ج1/ ص 96)

5- در بيان مفهوم ايمان در روايات شريف نکته اي ظريف مورد اشاره قرار گرفته است. اينکه ايمان برخلاف اسلام که صرفاً امري زباني است، در سه رکن و سه جهت شمول پيدا مي کند:

اول : اقرار زباني

دوم : پذيرش قلبي

سوم : عمل به ارکان و جوارح

منبع :تبیان