دو دوست با پای پیاده از جاده ای در بیابان گذشتند. آن دو در نیمه های راه بر سرموضوعی دچار اختلاف نظر شدند وبه مششاجره پرداختند ویکی از آنان از سرخشم، بر چهره دیگری سیلی زد. دوستی که سیلی خورده بود سخت دل آزرده شد ، ولی بدون آنکه چیزی بگوید بر روی شنهای بیابان نوشت :« امروز بهترین دوست من ، بر چهره ام سیلی زد.»

آن دو در کنار یکدیگر به راه خود ادامه دادند تا آنکه در وسط بیابان به یک آبادی کوچک رسیدند وتصمیم گرفتند قدر ی بمانند ودر برکه آبتنی کنند. اما شخصی که سیلی خورده بود دربرکه لغزید ونزدیکبود غرق شود، که دوستش به کمک شتافت ونجاتش داد. وبعد از آنکه از غرق شدن نجات یافت ، بر روی صخره سنگی نوشت :« امروز بهترین دوستم مرا نجات داد»
دوستی که یکبار بر صورت او سیلی زده و بعد هم جانش رااز غرق شدن نجات داده بود؛ پرسید : ب« بعد از آنکه من با حرکت قبلم تورا آزردم، تو آن جمله را روی شنهای صحرا نوشتی، اما اکنون این جمله را بر روی صخره سنگی حک کرده ای، چرا؟
دوستش در پاسخ گفت : « وقتی که کسی ما را می آزارد، باید آن را برروی شنها بنویسیم تا بادهای بخشودگی آن را محو کند، اما وقتی که کسی کار خوبی برایمان انجام می دهد ، ما باید آن را بر روی سنگ حک کنیم تا هیچ بادی هرگز نتواند آن را پاک کند.

منبع : زن روز، شماره2323