یاری گرفتن از موجودات ماورایی برای غلبه بر نیروهای مختلفی كه آدمی را احاطه كرده‌اند، همیشه و همه جا در زندگی بشر مشاهده می‌شود. در این كوران حوادث و بحران‌های زمان، انسان سرگردان با مواجهه این جریانات مختلف، همواره به دنبال التیام و آرامش و ارتباط و انس با منبع غنی ماورایی است. 

این كنش و یا حتی واكنش نفس آدمی را هر چه كه بنامیم، حقیقت آن چیزی به جز خواندن خداوند نیست، هر چند خدا در هر دین و مذهبی به گونه ای خاص معرفی شده و با تلقی پیروان سایر ادیان متفاوت می‌باشد. این حقیقت دعا نامیده می‌شود و اشتراك همه انسانها در دعا كردن، آنها را به عاملی مشترك در درون همه انسانها رهنمون می‌نماید كه ریشه در فطرت آدمیان دارد، که آن، نوعی خاص از آفرینش است كه مخصوص انسان بوده و هیچ گاه تغییر نمی‌كند. ناهمواری‌ها و مشكلاتی كه آدمی در برون رفتن از آنها هیچ دست آویزی نمی یابد، مهمترین عرصه تجلی این خصوصیت ذاتی انسان است. این نكته در قرآن كریم، مکرراً یاد شده است. بنابر این دعا تجلی فطرت خدا خواه و خدا شناس آدمی است. دعا كشش روح به سوی كانون غیر مادی جهان، پرواز روح به سوی خدا، پرستش عاشقانه نسبت به مبدا حیات خوانده می‌شود. عالی ترین حكمت وجود دعا تقرب به خداست، دعا فرصت مناجات و نجوای بی‌واسطه و انس با پروردگار عالم است كه در حقیقت برترین امتیاز و ویژگی را داراست.
کلید واژه‌ها: دعا، اجابت دعا، انبیا اولوالعزم، آثار دعا.

محقق :نداطاهری، مدرسه علمیه الزهرا گلدشت
استادراهنما:خانم رستمی
زمستان 1388