مرتضی نجفی قدسی از فعالان قرآنی می نویسد: در یکی از روزهایی که
 خدمت استاد جعفری بودم؛ ایشان فرمودند: هر کاری که می کنید برای خدا بکنید
نه برای خودتان و نه حتی برای آیندگان.

کار باید برای خدا باشد و نیت بایدpan style="font-family: tahoma,arial,helvetica,sans-serif; font-size: small;"> خالص الوجه الله باشد آنگاه افزودند: نظام سرمایه داری می گوید
 برای خودت کار کن و نظام کمونیستی می گوید برای آیندگان کار کنید
 ولی اسلام این را نمی گوید. اسلام می گوید برای خدا کار کنید.
سپس مثالی از زندگی خود ذکر کردند که واقعا شنیدن دارد.
ایشان فرمودند آن زمانی که من در نجف شروع کردم به شرح مثنوی،
 یکی از بزرگان اهل معرفت در نجف به بنده گفت: فلانی اگر این چیزهایی
 که می نویسی روزی به نام کسی دیگر منتشر شد و یا این که گفتند
مثلا از پشت کوه پیدا کرده ایم و نمی دانیم نویسنده اش کیست،
 شما در درون خودت ببین نارضایتی و یا چیزی احساس می کنی یا نه.
اگر دیدی ناراضی بودی و علاقمند بودی که به نام تو این کارها انجام شود
 پس بشوی این اوراق را و بریز دور آن ها را که زحمت بیهوده است و
 فایده ای ندارد ولی اگر دیدی برایت هیچ مساله ای نیست که این ها به
 نام کس دیگری منتشر شود و یا بدون ذکر نام شما منتشر گردد
 خوب پس ادامه بده که برای خداست و ایشان فرمود من هم از ابتدا
حقیقتا نیتی این چنین کردم که اگر این (شرح مثنوی) روزی به نام کس دیگری
 چاپ شد و یا اصلا نام مرا ذکر نکردند برایم هیچ فرقی نکند.
با توجه به این حکایت آموزنده و تکان دهنده می توان ادعا کرد که
 نمونه هایی از شرک در بسیاری از اعمال ما به شکل خفی و اخفی وجود دارد
 که دست کم نقش کمالی عمل را از میان می برد و از تاثیر آن می کاهد.
 
 
منبع : گاهنامه بر بال قلم