دو رفیق در راهی گذر می کردند تا اینکه به محله کثیف و بد نام شهر رسیدند . یکی از آن ها اصرار زیادی داشت که شب در آ ن محل به عیش و عشرت بگذراند اما آن دیگری با وی مخالفت شدیدی داشت و

از او در خواست کرد که از نیت خود دست بردارد اما متاسفانه نصایح او بر دوستش کار گر نشد و به نا چار او را ترک گفته و با خشو رنجش فراوانی که از عمل دوستش داشت از آنجا دور شد . فکر عمل زشت رفیقش او را بد جوری آشفته خاطر کرده بود بنابر این تصمیم گرفت که به معبدی رفته و به سبب اجتناب از گناهی که مرتکب نشده بود شکر کرده و کمی کتاب مقدس بخواند. اما وقتی داخل معبد شد اصلا نتوانست از فکر رفیقش رها شود ودائما عمل درستی که خود انجام داده بود را با کار زشت رفیقش مقایسه می کرد و او را د ر ذهنش مورد شماتت قرار می داد . از طرفی آن رفیق خطا کار که سمت یکی از آن اماکن پست قدم بر می داشت عمل زشت خود را با تقوی و پرهیز گاری رفیقش مقایسه می کرد و به شدت در خود احساس حقارت می کرد .در همین اثنی،زمین لرزه سختی به وقوع پیوست و همه چیز وهمه کس را به کام زمین فرو برد . بلا فاصله ماموران بهشت و جهنم مشغول کار خود شدند .رفیق اول که در منطقه پست شهر جان داده بود توسط کارکنان بهشت از زیر آوار در آورده شد و با احترام خاصی به سمت بهشت هدایت شد .

او ناگهان از دور دید که دوست پرهیزگارش در میان چنگال ماموران جهنم اسیر افتاده و کشان کشان او را به جهنم می برند .لذا بلا فاصله اعتراض کرد که : بایستی اشتباهی رخ دادخه باشد،‌اما فرشته به او پاسخ داد : که هیچ اشتباهی رخ نداده و ما فقط دستورات را اجرا می کنیم .فرشته ادامه داد: در لحظه وقوع زلزله هیچ گناهی از تو سر نزده بود . فکر تو دائم نزد زهد و تقوی دوست و معبدی که او در آن مشغول دعا بود می چرخید اما ذهن رفیقت با تحقیر تو و امثال تو حول و حوش این فکر می چرخید که چگونه دیگران می توانند راه خطا را بپیمایند و به راحتی گناه کنند.

تحقیر وخرد شماری دیگران و خود را برتر دانستن ، کلید دروازه جهنم برای او شد.

منبع:برگردان از یک افسانه هندی