روزی عارفی از راهی می گذشت.شخصی را دیدکه به حجامت گری می گفت:برای رضای خدا مرا حجامت کن.

حجامت گر در خواست او را پذیرفت.چون حجامت تمام شد،آن عارف چهل دینار به حجامت گر دادو گفت،این مزد حجامت این شخص،من به جای او می پردازم.

حجامت گر از قبول وجه خودداری کردو گفت:این شخص به من گفت برای خدا مرا حجامت کن ومن هم برای رضاخدا حجامت کردم.

و نه برای مزد،لذا رشته ی پیوند میان خود و خدا را برای چهل دینار پاره نکنم.

عارف چون این سخن را شنید سیلی به خود نواخت وبه خود گفت:همه مردم از تو بهترند.

منبع:مجله ی زن روز،شماره2290