مهربانی را از کودکی بیاموزیم که سر انگشتان دستان کودکانه اش روبه آسمان معبود گرفته و خدای خویش را صدا میزند،

عاطفه و محبت را از شانه های پدر و مادری سرمشق بگیریم که رنج دیدن کمبودهای فرزندانش او را به هر مشقتی رهنمون میسازد، عشق را از کسی بیاموزیم که خدارا در لحظات خوشی خویش نادیده نمیگیرد، زندگی را از امید دستان مادر بیاموز و گذشت را ازچشمان شهیدی که با نگاه به جهره معصومش بر سر مزار می یابی. معنای هستی را از طبیعت بیاب و راز خلقت  را از میان هزاران پدیده ای که حکمتش در پیش چشمان ما کوچکتر از هر چیزی به چشم می آید بنگر.

متن ادبی صدیقه امینی ، مدرسه علمیه الزهراگلدشت