انسان اهل ولایت الست ودر باطن خویش با حق پیوند دارد. اما آنچه که اورا از حق باز میدارد جاذبه ی خاک است که به سوی پایین میکشد واین چنین، فطرت او محجوب می ماند و کدورت گناه، صفای باطن اورا که آیینه نور حق است می پوشاند ونورالانوار رب در آن تجلی نمی یابد.

اما گریه؛ گریه آبی است که این کدورتها را می شوید و تو را به فطرت الهی خویش رجوع میدهد و دیگر بار اهل ولایت می شوی.
بگذار ما را اهل گریه بخوانند.اگرآنها بدانند که در این گریه ها چه قدرتی نهفته است، خواب بر آنان حرام خواهد شد.و به راستی اگر خداوند گریه را به انسان نبخشیده بود، هیچ چیز نمی توانست کدورتی را که با گناه بر آیینه ی فطرتش می نشیند پاک کند.

منبع : اصفهان زیبا، شماره1605