این قطار زندگی ، که تند وبی رحم می رود، یک جاهایی قدری مکث می کند، فرصت می دهدلحظاتی هم منظره های دور واطراف را تماشا کنیم ،

یا مهلتی ، آسمان را ببینیم.قطار، آخرش یک جا برای همیشه می ایستد.آن وقت شاید پشیمان بشویم که چرا آنقدر به قطار و همسفرها مشغول شدیم که بهره بردن از هنگامه های مکث ، از دقایق تنفس، ازمنظره ها ، ازآسمان یادمان رفت.داشتم فکر می کردم ماه مهربان خدا؛«رجب» ، یکی از همان لحظه های درنگ است. فرصتی برای ذکر، بهانه ای برای تمرین دوباره بندگی.

منبع: روزنامه اصفهان زیبا،شماره1544