زندگی ایت الله جواد تهرانی
همسر ایشان از سادات علویه بود علاوه بر احترام زیادی که آقا برای ایشان قائل بودند، هر وقت هم که فرصت یاری می نمود در خانه یار و کمک کار ایشان بودند؛ اساسا” ایشان به کسی زحمت نمی داد مخصوصا” در امور شخصی خویش تا آنجائی که می توانستند و قدرت و توان داشتند خودشان انجام می دادند.

زندگی طلبگی یکی از پرفراز و نشیب ترین زندگی‌هاست. از طرفی مشکلات اقتصادی و فشار مالی و از طرف دیگر موقعیت اجتماعی و جایگاه حقوقی طلاب، یک مسیر متفاوت را برای آنها در زندگی روزمره شان ترسیم می کند.
 
از سوی دیگر همسران این قشر نیز گروهی مجاهدند که به تمام معنا خود را وقف یکی زندگی بی آلایش و ساده می کنند. به دور از تجمل و تجمل گرایی و همراه با کوشش و جدیت. همسرانی صبور که با قناعتشان بستر مناسبی برای یک زندگی سراسر محبت و پر از عشق آماده می کنند.
 
همراهی با یک روحانی در تمام فرازو نشیب های زندگی به عنوان یک مبلغ، یک استاد و یک پژوهشگر کاری بس دشوار است که از خودگذشتگی زیادی می طلبد.
 
در این میان طلاب عزیز نیز وظایفی در قبال خانواده دارند که آن هم متناسب با کارشان کمی سنگین و پر مسئولیت است. علمای بزرگ و عارفان فرهیخته ما نیز به این مطلب توجه داشتند چرا که یکی از مهمترین راه‌های سیر و سلوک خدمت به خلق و در رأس آن خدمت به خانواده است.
 
از سویی کار و مشغله سنگین طلاب در زمینه های فرهنگی، تدریس،تحقیق، تالیف،پژوهش و در راس آنها تبلیغ، چنان می طلبد که همسران آنها با صبوری و بردباری به تربیت فرزندان و مدیریت خانه همت بگمارند.
 
 و از سوی دیگر این همه بردباری و از خودگذشتگی با اخلاق خوب و برخورد شایسته و محبت آمیز طلبه، یک زندگی سرشار از عشق و معنویت و بندگی و خلوص را برای آنها رقم میزند.
 
این تعامل طرفینی زائیده احکام و اخلاق اسلامی است که برگرفته از متون دینی ماست. سیره و روش بزرگان ما نیز در خدمت به خانواده بسی جالب و خواندنی است.
 
کسانی که در سیر و سلوک معنوی خود به دنبال راه‌های میانبر هستند و پیوسته در صددند تا بهترین گزینه ها برای تقرب به خداوند را انتخاب کنند هرگز از این مساله مهم و حیاتی غافل نمی مانند.
 
بارزترین و برجسته ترین نمونه در این باب، حضرت امام خمینی رحمه الله علیه است که در احترام به خانواده و همچنین عشق و علاقه به همسر خود زبانزد بود.
 
 کسانی که از نزدیک با آن عارف بزرگ حشر و نشر داشتند به خوبی به این مطلب گواهی می‌دهند. داستانها و حکایتهای امام خمینی به عنوان یک سیاسمتدار بزرگ که ابهت او شرق و غرب را به لرزه درآورد، در این زمینه واقعا تکان دهنده و عجیب است.
 
در این نوشتار بر آنیم که گوشه ای از زندگی و سیره و روش آیه الله جواد تهرانی را با خانواده شان برای شما خوانندگان عزیز ترسیم کنیم.
 
سیره و روش آیه الله جواد تهرانی در این زمینه نیز واقعا خواندنی و عبرت آموز است.
خانه ایشان بسیار جالب و دیدنی بود ، وسائل و لوازم منزل به طور منظم چیده شده بود، مثلا” رنگ پرده ها که خیلی ساده بود ولی متناسب با رنگ منزل بود. بقیه وسائل موجود در خانه نیز چنین بود.
 
علت اینها را از مرحوم آقا پرسیدند که مثلا” چرا اینقدر مرتب و منظم است؟
 
ایشان فرمودند:
 
موقعی که من ازدواج کردم همسرم از خانواده آبرومند و نسبتا” متمکنی بود، و من گفتم که طلبه هستم و چیز زیادی ندارم و آنها بدین صورت قبول نمودند، ولی بعدها می دیدم هر وقت اقوام و خویشان همسرم به منزل ما می آمدند، خانه سرو سامان خوبی نداشت و باعث خجالت و شرمندگی همسرم می شد.
 
لذا بخاطر احترام به همسرم و رضایت او منزل را به این صورت درآوردم که مشاهده می کنید و این موجب رضایت و خشنودی او شد.
 
زینت منزل فقط به خاطر رضایت او بوده نه برای تمایل خودم به تجملات و زرق و برق دنیوی.  ( البته خانه و فرش مربوط به یکی از اقوام آقا بود و بعضی از وسائل خانه هم توسط همسرشان که تمکنی داشته اند تهیه شده بود.  )
 
همکاری و همیاری با خانواده
 
همسر ایشان از سادات علویه بود علاوه بر احترام زیادی که آقا برای ایشان قائل بودند، هر وقت هم که فرصت یاری می نمود در خانه یار و کمک کار ایشان بودند؛
 
اساسا” ایشان به کسی زحمت نمی داد مخصوصا” در امور شخصی خویش تا آنجائی که می توانستند و قدرت و توان داشتند خودشان انجام می دادند،  تا آنجا که از همسر خود نمی خواستند که مثلا” لباسهایشان را بشویند، بلکه این همسر شان بود که با توجه به اخلاق مرحوم آقا از ایشان می خواستند که لباسهایشان را برای شستن در اختیار ایشان بگذارند.
 
و باز هم به سادگی حاضر نمی شدند  ، گاها"  نیز دیده می شد  که جارو به دست گرفته و حیاط منزل را جاروب می زنند و این در حالی بود که راه رفتن با عصا برایشان مشکل بود.  !
 
…. ایشان سفرهای تفریحی نداشتند. در هوای گرم تابستان راضی نمی شدند که چند روزی و یا اقلا” یک روز به عنوان هواخوری به خارج از شهر برود و اصرار همه را در این جهت رد می نمودند.
 
زمانی عمل  نموده بودند و ضعف مفرطی داشتند و هوا بسیار گرم بود، به فرزندشان عرض شد :  به هر قیمت هست آقا را چند روزی ببرید خارج از شهر .
 
ایشان با اصرار فرزند راضی شده بودند و منزل کوچکی در یکی از ییلاقات گرفتند و به آنجا منتقل شدند.
حاج اصغر آقا ( فرزندشان) می گفت: همان روز اول که به آن روستا رفتیم آقا فرمود: اگر من مُردم باید مرا در قبرستان همین روستا دفن کنی و راضی نیستم به شهر برگردانی و مردم را به زحمت اندازی!
 
بعد از چند روزی آقا برگشتند
 
حاج اصغر آقا می گفت : مادرِ ما مقید است هر روز به حرم مطهر مشرف شود و برای ما مشکل بود هر روز ایشان را برای زیارت حرم بیاوریم و برگردانیم  لهذا آقا جان تصمیم گرفتند به شهر برگردند.
 
نه مادر را مانع شدند از تشرف هر روزه به حرم مطهر و نه حاضر بودند که من به زحمت بیفتم و مادر را بیاورم و ببرم!
 
میرزا جواد آقا تهرانی در یکی از شبها، دیروقت به منزل می آیند، در منزل که می رسند، متوجه می شوند کلید منزل همراهشان نیست، به خاطر رعایت حال خانواده شان که در خواب هستند، از در زدن خودداری کرده و با توجه به این که هوا هم قدری سرد بوده است، در کوچه می مانند و تا اذان صبح همانجا قدم می زنند.
 
هنگام اذان که اهل خانه می باید برای نماز صبح بیدار شوند، آقا در می زنند و  وارد خانه می شوند، یکی از فرزندان ایشان که از این قضیه خبردار می شود، سؤال می کند چرا زنگ نزدید؟
 
ایشان می گویند: شما خواب بودید، زنگ من موجب اذیت و آزار شما می شد!
نقل دیگری را هم فرزند ایشان شنیده است که گویا همسر ایشان  در رؤیا می بینند که مرحوم آقا پشت در منزل نشسته اند، لذا بیدار شده و هنگامی که در را باز می کنند می بینند که آقا آنجا منتظرند.
________________________________________
منابع:
برگرفته از پایگاه یا مجیر