بسم رب الشهداء و الصالحين

آن هنگام كه دشت خرمشهر در خون مي غلطيد.زمين نظاره ميگرد و آسمان دست بر كف گرفته بود و عاشقانه مناجات مي كرد.

چكاوكي كه حامل پيام پيروزي بود بر فراز اين ديار اوج مي گرفت.انگار واژه ها غريبانه مخفي مي شدند تا خود نمايي خود را در اين صحنه به تصوير نكشند.نمي دانم،شايد امانتي از پيكرهاي زخمي در ضمير وجودش نهفته بود كه فاش كردن ان گناهي بس بدتر بود.

كارواني از جان باختگان حريم يار زلف خود را به آغوش مرگ سپرده بودند.مرداني كه با غلطيدن در خاك عشق،خون خود را به بهاي آزادگي وطن وديعه گذاشته بوندند.

سرنوشت پسورد اين عمليات را بيت المقدس برگزيده تا با اتصال به معبود بي نياز امكان ارتباط و بهره وري از تمام سايتهاي اخلاص و بندگي را باز كند.چه چشمهايي داشتند كه خدا در آخرين ديدار،آن سوي اشكهايشان را نظاره مي كرد و در قاب معرفت خود با عروج و شهادت آذين بست.

رود،خاك،در و ديوار حكايت سكوت را برگزيدند و گرنه قلم بي اختياز مي گريست و روانه ي امواجي از خاطره هاي شهدا مي شد.

فرزندان خونين شهر باران اشك را بر جنازه هاي مظلوم نظاره مي كردند.تنديس نگاهشان در سلسله مناجاتهاي شبانه ي كوي يار گره خورده بود.

رزمندگان چهره ظلماني دشمن را با آرمان«يا محمد بن عبدالله»درهم شكستند.شهر رنگ خون داشت و بوي مقاومت و جاودانگي.

خرمشهر كه خود قصيده اي است از اسارتها و تصرفهاي مزدوران ،اكنون انبوه واژه ها پيوند بر قرار ساختند تا بيتي براي اين قصيده نامتمام بيافريند.

قصيده اي كه شهداي مظلوم  تا مرز آزادي خرمشهر آن را سرودند و امروز تتمه آن به گردن قلمهايي است كه مركت آن با بي وفايي و پايمال شدن خونشان به فراموشي سپرده و جوهر وجوديش خشك شده است.

صدها حيف و هزاران افسوس كه كلماتي نيستند تا شاخه گلي از غزل يا رباعي در وصف معرفت واقعي بر كتيبه زمان بنگارند.

سر انگشت تقدير دست اشغالگران بعثي را هنگام نوشتن فتح خرمشهر لرزاند تا نسخه ديگري از تجاوزشان به چاپ نرسد و در تيتر آن عنوان حسرت و ندامت حك گردد.

چلچراغهاي مسجد جامع شهر آذين بسته شده بود و نواي الله اكبر از مناره هاي مسجد به استقبال سربازان خدا جويي مي آمد كه به شكرانه فتح در سجاده نياز به سوي معبود بي نياز پناه آورده اند.

صديقه اميني-فارغ التحصيل