و رفت و آمد‌ها کنترل و محدود گرديد. امام که به هيچ وجه حاصر به ترک مبارزه نبودند تصميم به مهاجرت از عراق به سمت سوريه گرفتند اما به علت تيرگي روابط عراق و سوريه، قرار شد که از طريق کويت عازم سوريه شوند. با آنکه جهت ورود به کويت، ويزا صادر شده بود، پس از رسيدن به مرز کويت، مقامات دولت کويت دستور جلوگيري از ورود ايشان به خاک کويت را صادر کردند. امام شب را در بصره گذراندند و تصميم گرفتند به پاريس هجرت کنند. به هنگام هجرت به پاريس در پيامي به ملت ايران، دلايل اين هجرت را چنين بيان نمودند. “اکنون که من به ناچار بايد ترک جوار اميرالمؤمنين عليه السلام را نمايم و در کشورهاي اسلامي دست خود را براي خدمت به شما ملت محروم که مورد هجوم همه جانبه اجانب و وابستگان به آنان هستيد، باز نمي‌بينم و از ورود به کويت با داشتن اجازه، ممانعت نموده‌اند، به سوي فرانسه پرواز مي‌کنم. پيش من مکان معيني مطرح نيست؛ عمل به تکليف الهي مطرح است. مصالح عاليه اسلام و مسلمين مطرح است. ما و شما، امروز که نهضت اسلامي به مرتبه حساسي رسيده است، مسؤول هستيم. اسلام از ما انتظار دارد.” به اين ترتيب، عصر روز 14 مهر ماه 1357، امام و همراهان به بغداد منتقل شده و روز بعد، هجرتي تاريخي را در راه رضاي خدا انجام دادند و در آنجا پس از توقفی کوتاه در پاريس در دهکده‌اي به نام «نوفل لوشاتو» اقامت کردند. اقامت ايشان در فرانسه بر خلاف تصور رژيم شاه، باعث تسريع در انقلاب شد و هر روز سيل خبرنگاران و عکاسان و … به ديدار امام مي‌شتافتند؛ به طوري که، اين دهکده کوچک به کانون مهمترين اخبار جهان تبديل شد و پس از چند ماه منجر به پيروزي انقلاب اسلامي گرديد.