همیشه زودتر از آنکه تقویم نشان می دهد از راه می رسد.بی آنکه دیده شود میان شاخ وبرگ درخت ها پنهان است,وقتش که برسد,درست در همان زمان خاص

که فقط خود پاییز آن را میداند,در گوش درخت ها زمزمه ای می خواندو کم کم جشن برگ ریزان آغاز می شود اما قبل از آنکه برگ ها یکی یکی پایین بیفتند و زمین را فرش کنند,پاییز با قلموی نامریی اش رنگ به رنگشان می کند.وقلموی نامریی پاییز,همان باد بی خیال و بازیگوش است که در نخستین روز ماه مهر پابه پای بچه ها در راه می خرامدو تا مدرسه بدرقه شان می کند.پشت در تک تک کلاس ها منتظر بچه ها می ماندو گاهی که دلتنگشان می شود,به شیشه ی پنجره می کوبد دنبال راهی می گردد تا شاگرد کلاسشان شودو همراهشان گوش به الفبای زندگی بسپارد.تابستان پر هیاهو که آرام آرام فراموش می شود زمان ,زمان گفتن از پاییز است؛زمان شنیدن صدای قدم هایش و دیدن درخشش رنگهایی که زیر تابش کم رنگ آفتاب هم دیدنی اند؛زمان,زمان تماشای پاییز است. 

منبع:روزنامه اصفهان زیبا