صفت هم دردی راباید از دندانها یاد گرفت!
تاکه برای یکی از آنها درد پیش می آید وناراحت است، اوضاعش که وخیم می شود همه شان با هم به تب وتاب می افتند. دقیقا انگارهرچه توی دهانت هست به درد می افتد.

آن قدر خوب با همدیگر یکی هستند وبرای درد یکدیگر ، همدرد که عمرا اگربفهمی درد اصلی مال کدامشان است!
گرچه صاحبشان را بیچاره می کنند ولی بر این یکرنگی و یکدستی آنها باید دست مریزاد گفت. لوحج افتخارخار به شان داد؛ نشان زرین پشت هم بودن!
مصداق شعرسعدی که :
بنی ادم اعضای یکدیگرند
که در آفرینش زیک گوهرند
به شرطی که بنی آدمش را بنی دندان بخوانی!
ولی واقعا یک سوال : شاعر وقتی این شعر راسود ، منظورش از بنی آدم ، واقعا آدمها بوده؟ اگربله، یعنی خودش به حال آدمهای آن دوره که مثل دندانها با همدیگر رفتار می کردند! آمار آدمهای امروزی ولی ، کمی متفاوت است انگار!
راستی وقتی سر در جایی می زنند : کلیینیک شبانه روزی، وقتی از این اسم چیزی جز این ابیات به ذهن نمی آید واین دلگرمی که هنوز کسانی هستند که حتی در دل شب هم آماده کمک به مردم نیازمند هستند و هنوز دکتری هست که از خواب شبش بزند برای این که اگر کسی دچار دردی شد ، بتواند به او کمک کند، چه میشود که ساعت سه نیمه شب بسته است ؟ این یک نمونه کوچک از تخلفهای ما از قراری که داشتیم ؛  که مثل این بیتها باشیم!

بودیم/شدیم/هستیم؟!

منبع :اصفهان زیبا،شماره1556