قَالَ النَّبِيُّ صلّی الله علیه و آله:‏

مَا تُصُدِّقَتْ لِمَيِّتٍ فَيَأْخُذُهَا مَلَكٌ‏ فِي‏ طَبَقٍ‏ مِنْ نُورٍ سَاطِعٍ ضَوْؤُهَا يَبْلُغُ سَبْعَ سَمَاوَاتٍ، ثُمَّ يَقُومُ عَلَى شَفِيرِ الْخَنْدَقِ فَيُنَادِي: «السَّلَامُ عَلَيْكُمْ يَا أَهْلَ الْقُبُورِ، أَهْلُكُمْ أَهْدَى إِلَيْكُمْ بِهَذِهِ الْهَدِيَّةِ»، فَيَأْخُذُهَا وَ يَدْخُلُ بِهَا فِي قَبْرِهِ، فَيُوَسَّعُ عَلَيْهِ مَضَاجِعُهُ‏.

(جامع الأخبار، ص169)

رسول خدا صلّی الله علیه و آله فرمودند:

 وقتی برای میّت، صدقه ای داده می شود، فرشته ای آن را گرفته و در سبدی نورانی قرار می دهد که نور آن به هفت آسمان می رسد. سپس در کنار گودال قبر می ایستد و این گونه ندا می کند: سلام بر شما ای اهل قبور، بستگان شما برایتان هدیّه ای فرستاده اند. پس میّت آن هدیه را گرفته و وارد قبر می کند، و قبر او وسعت می یابد.