القاب امام(ع):

حضرت رضا(ع) بر اساس نصبی که از پیامبر اکرم (ص) و امیرمومنان علی (ع) به او رسیده بود فرزند خود را به جواد، زکی و تقی ملقب فرمودند.

به جز این سه لقب، حضرت جواد(ع) دارای القاب دیگری چون قانع، مرتضی، نجیب، منتخب، متقی، متوکل، مرض، المختار و عالم نیز بودند.

اما به جهت جود و سخاوت فراوان مشهورترین لقب امام محمدتقی (ع) ” واد” است.

گذشته از این امام (ع) در بین شیعه و سنی به باب المراد نیز شهرت دارد.

کنیه امام جواد علیه السلام:

کنیه حضرت امام جواد (ع) ابوجعفر است که به وی ابوجعفر کافی نیز گفته می‌شود، ابوجعفر اول کنیه امام پنجم امام محمد باقر(ع) است به طور خاص ابوعلی به امام نهم گفته می‌شود.

باب‌الحوائج بودن امام جواد علیه‌السلام از چه جهت است؟

همه امامان بزرگوار، در همه جهات دنیوی و اخروی، هادی و ناصرند اما هر کدام از امامان ما در یکی از ابعاد، ظهور و بروز بیشتری دارند. مثلا در بین عرفا و علما معروف است که اگر کسی از خداوند متعال، علم بخواهد به وجود مقدس امام باقر علیه‌السلام و امام صادق علیه‌السلام توسل پیدا کند. یا اگر کسی طالب معنویت است به حضرت علی علیه‌السلام متوسل شود.

از این رو، مشهور در بین فقها و علما و اهل معنا این است که برای طلب رزق و روزی در دنیا و برآورده شدن حاجات مادی و دنیوی، توسل به امام جواد علیه‌السلام بسیار مجرّب است و این هم فقط صرف ادعا نیست. هم از زبان بزرگان نقل شده و هم به تجربه ثابت شده که توسل به ایشان سبب گشایش گره‌های مالی و اقتصادی می‌شود که خود مردم متدین ما تجربه کرده‌اند و در حکایات و احوالات مومنان، بسیار ذکر شده است و اساسا لقب ایشان، جواد است و جود، وصف کسی است که زیاد می‌بخشد و لذا اعطای این لقب برای ایشان بی‌جهت نبوده است.

 پرهیز از تمسخر و تحقیر دیگران از دیدگاه قرآن کریم 

یا أَیهَا الَّذینَ آمَنُوا لا یسْخَرْ قَوْمٌ مِنْ قَوْمٍ عَسی أَنْ یکونُوا خَیراً مِنْهُمْ وَ لا نِساءٌ مِنْ نِساءٍ عَسی أَنْ یکنَّ خَیراً مِنْهُنَّ وَ لا تَلْمِزُوا أَنْفُسَکمْ وَ لا تَنابَزُوا بِالْأَلْقابِ بِئْسَ الاِسْمُ الْفُسُوقُ بَعْدَ الْإیمانِ وَ مَنْ لَمْ یتُبْ فَأُولئِک هُمُ الظَّالِمُونَ 

سوره حجرات، آیه 11 .

ای کسانی که ایمان آورده اید نباید گروهی از مردان شما گروه دیگر را استهزا کنند، شاید آنها از اینها بهتر باشند، و نه زنانی از زنان دیگر شاید آنان بهتر از اینان باشند، و یکدیگر را مورد طعن و عیبجویی قرار ندهید، و با القاب زشت و ناپسند یاد نکنید، بسیار بد است که بر کسی بعد از ایمان نام کفر بگذارید، و آنها که توبه نکنند ظالم و ستمگرند.

توضیح و پیام ها 

توضیح: یکی از ناپسندترین صفات اخلاقی، تمسخر و طعنه زدن به دیگران است که ریشه در تکبر و خود بزرگ بینی دارد.

 از نظر اسلام، ملاک برتری انسان ها بر یکدیگر، تقواست و کسی جز خدا از میزان تقوای اشخاص آگاه نیست.

بنابراین احدی نمی تواند خود را برتر از دیگران دانسته و آنان را تحقیر یا مسخره کند.

۱.نهی الهی، از اقدام اهل ایمان به استهزا و تمسخر یکدیگر.

۲.خود برتر بینی و غرور، ریشه استهزاگری نسبت به دیگران .

۳.ارزش ها و ضوابط اخلاقی، عام و فراگیر نسبت به زنان و مردان .

زنان بیش از مردان، در معرض ابتلا به خودبینی و استهزای دیگران.

۴.عیب جویی انسان از دیگران زمینه قرار گرفتن وی در معرض عیب جویی متقابل آنان .

۵. لزوم پرهیز مؤمنان، از هر حرکت منفی و برهم زننده اخوت اجتماعی.

منبع: تفسیر راهنما؛ ج 17، ص 475.

استاد فاطمی نیا فرمودند :

 یکی از دعاهای خیلی مهم که متوجه معنایش باشیم دعای «یا مقیل العثرات» است.

 یعنی؛ ای خدایی که لغزش‌ها را اقاله می‌کنی، ای خدایی که لغزش‌ها را نادیده می‌گیری.

گاهی وقت‌ها بعضی از توفیقات از انسان سلب می‌شود اگر این ذکر را در سجده یا قنوت بگویید،‌ این توفیقات بازمی‌گردد. خدایی که گناهان و لغزش‌ها را نادیده می‌گیرد؛

یا مقیل العثرات اقلنی عثرتی یا مجیب الدّعوات اجب دعوتی یا سامع الاصوات اسمع صوتی و ارحمنی و تجاوز عن سیّئاتی و ما عندی یا ذا الجلال و الإکرام.

پندهای_جاودانه امام علی علیه السلام

 امام علی علیه السلام در وصیت مهم خود به حسنین علیهماالسلام فرمودند:

امر به معروف و نهي از منكر را ترك نكنيد كه بدهاي شما بر شما مسلّط مي گردند، آنگاه هر چه خدا را بخوانيد جواب ندهد 
/نامه 47/

_{پیامبر (ص):
هر كس مى خواهد دعایش مستجاب شود و غمش از بین برود باید گره از كار گرفتارى باز كند.
(نهج الفصاحه، ح 2961)}

شناسنامه امام محمد باقر علیه السلام
امام محمد باقر (ع) در روز جمعه یا دوشنبه یا سه شنبه اول ماه رجب یا سوم ماه صفر سال 57 هجری یا به روایتی دیگر سال 56 هجری، در مدینه به دنیا آمد و در روز دوشنبه هفتم ذی حجه یا ربیع الاول و یا ربیع الاخر سال 114 هجری، در همان شهر بدرود حیات گفت. بنابراین، آن حضرت 57 سال در این جهان زیست . از این مدت چهار سال با جدش امام حسین (ع) و پس از وی 35 سال با پدرش زندگی کرد و هیجده سال بقیه عمرش را به تنهایی به سر برد.

مادر آن حضرت، فاطمه دختر حسن بن علی بود که با کنیه ام عبد الله و بنابر قول دیگر، ام الحسن خوانده شده است. بنابراین امام باقر (ع) از سلاله پدر و مادری هاشمی علوی و فاطمی به شمار می آید. بدین جهت او نخستین کسی است که از نسل امام حسن (ع) و امام حسین (ع) به دنیا آمده است.

کنیه وی را بعضی ابو جعفر و برخی ابو جعفر اول خوانده اند.

آن حضرت القاب بسیاری داشت که از آن میان لقب «باقر یا باقر العلم »از همه مشهورتر است.

دوران زندگی و سیره سیاسی امام محمد باقر علیه السلام
در دوران امام باقر علیه السلام، حاکمان اموی به دلیل تعارضات داخلی از نهضت عظیم علمی آن حضرت غافل بودند، ولی این به معنای در امان بودن آن امام نیست; بلکه حجم وسیعی از روایات گویای اوضاع خشونت آمیز آن دوره، و ظلم و تجاوز حاکمان وقت نسبت به دین، مسلمانان و امام آنان است، به گونه ای که امام علیه السلام بارها تقیه می کرد و سرانجام نیز بر سر تعارضات مبنایی با نظام خلافت ظالمانه، توسط هشام به شهادت رسید .

میزان اهتمام حضرت باقر علیه السلام به تقیه چنان بود که می فرمود: «التقیة من دینی و دین آبائی و لا ایمان لمن لا تقیة له: تقیه از دین من و دین پدران من است . و کسی که تقیه ندارد، ایمان ندارد .» این امر به دلایل متعددی مانند: حفظ جان نیروهای خودی، حفظ توان اقتصادی خودیها، اجرای برنامه های مهم تر، حفظ ارزشها و … صورت می گرفت و امام با رعایت این اصل، حرکت سری خود در تداوم وظیفه امامت را طی می کرد.

سیره علمی و فرهنگی امام محمد باقر(ع)
امام باقر(ع) در دوران امامت خویش، با وجود شرایط نامساعدی که بر عرصه فرهنگ اسلامی سایه افکنده بود، با تلاشی جدّی و گسترده نهضتی بزرگ را در زمینه علم و پیشرفت های آن طراحی کرد. تا جایی که این جنبش دامنه دار به بنیان گذاری و تأسیس یک دانشگاه بزرگ و برجسته اسلامی انجامید که پویایی و عظمت آن در دوران امام صادق(ع)، به اوج خود رسید.

امام با برقراری حوزه درس، با کج اندیشی ها، زدودن چالش های علمی، تحکیم مبانی معارف و اصول ناب اسلامی با تکیه بر آیات رهنمون گر قرآن مبارزه کرد و تمام ابواب فقهی و اعتقادی را از دیدگاه قرآن بررسی کرد و به پرورش دانشمندان و فرهیختگان عصر خود و جنبش بزرگ علمی کمر بست؛ به گونه ای که دانشمندی چون «جابر بن یزید جعفی» هر گاه می خواست سخنی در باب علم به میان آورد ـ با آن توشه ای که از دانش داشت ـ می گفت: «جانشین خدا و میراث دار دانش پیامبران محمد بن علی(ع) برایم این گونه گفت» و به دلیل ناچیز دیدن موقعیت علمی خود در برابر جایگاه امام، از خود نظری به میان نمی آورد.

سیره اخلاقی امام محمد باقر علیه السلام
هر چند امام عائله زیاد و زندگی ساده ای داشت، ولی بین مردم به بخشندگی و کرامت مشهور بود. همواره به نیازمند و بی نیاز بخشش می کرد و این رفتار را مایه خرسندی خویش قرار داده بود. در بخشش ها، همیشه شأن و مرتبه افراد را در نظر می گرفت به اندازه ای که نه موجب اسراف و زیاده روی و نه سبب تحقیر و پایین آمدن شأن آنان شود.

امام از شاد کردن دیگران خشنود می شد و از زبان جد بزرگوارش رسول اکرم صلی الله علیه وآله این روایت را برای مردم می خواند که هر کس مؤمنی را شاد کند، مرا شاد کرده و هر کس مرا شاد کند، خدای را خشنود ساخته است

منبع.

http://www.hawzah.net/fa/Occation/View/70163/ویژه-نامه-ولادت-امام-محمد-باقر-علیه-السلام

 امام صادق(ع):

آن گاه که قیامت برپا شود ، منادى الهى
فریاد زند: “این الرجبیّون؟” کجایند آنان
که ماه رجب را گرامى داشتند و از آن
بهره‌ها بردند؟
 ” اقبال الاعمال ،ص ۶۳۰ “

من زار و بينوا بسوي مشهد امدم
خوب اند زائران تو و من بد امدم
درياي لطف ! به جذبه ي جزر و مد امدم
گر توبه ام شكست به عشق مجدد امدم
باز از كرم مرا به غلامي قبول كن
وز اين غلام عرض سلامي قبول كنتتو

برای مستجاب شدن دعا حتما به این موارد دقت کنید : 

• برای چهل نفر از دوستان خود دعا کنید، بعد برای خود دعا کنید.

(من لایحضره الفقیه، ج2، ص212)

• دل و زبانتان در هنگام دعا یکی باشد. اینگونه نباشد که زبان دعا می کند و دل غافل است. به اجابت دعایتان یقین داشته باشید.

(کافی، ج 2 ، ص473)

• فقط در هنگام نیاز و گرفتاری دعا نکنید، بلکه در هنگام رفاه و آسایش هم دعا کنید.

(کافی، ج 2، ص472)

• همراه با دعا عمل هم کنید. دعا کننده بی عمل، مانند تیراندازی است که کمانش زه ندارد.

(تحف العقول، ص111)

• قبل از دعا و بیان حاجت، صدقه بدهید، هر چند کم باشد.

(کافی، ج 2، ص477)

• هیچ دعایی را کوچک مشمارید.

(خصال صدوق، ج1، ص199)

•  اول از گناهان توبه کنید بعد دعا کنید.

(مهج الدعوات، ص359)

•  قبل و بعد از دعا صلوات بفرستید. زیرا خدای متعال، کریم تر از آن است که قبل و بعد دعا را برآورده کند و دعای مابین آنها را برآورده نکند.

(نهج البلاغه، حکمت 361)

• در دعا الحاح و اصرار داشته باشید و هرگز از تاخیر در برآورده شدن حاجت خسته نشوید.

(کافی، ج ‏2، ص475)

امام حسین(ع):

هرگاه دو نفر قهر باشند، آنکه برای آشتی پیشقدم شود، زودتر از دیگری وارد بهشت می شود.

محجه البیضا ؛ ۴:۲۲۸